بلوط

تو خوب من بودی.
این خواب مدام من است.

دلتنگم. خون زیادی رفته ازم. از ساعت هشت صبح تو فرودگاهم. بین راه پریود شدم دردناک. احمق‌های خط هوایی تاکا مجبورم کردن برای سوار شدن به پرواز خودم دویست و چهل دلار اضافه بدم به این بهانه که سیستم ما میگه پروازت فردا است و اگه می‌خوای امروز بری باید اینقدر بدی. نه ایمیل رزرو و نه شماره بلیط و هیچی رو قبول نکردند. اینقدر طولش دادند که در هواپیما رو بستن و مجبور شدن دوباره بازش کنند. سردرد داشتم، پریود اضافه شد. دلتنگم. خیلی. خیلی. به خودم قول دادم هیچ وقت نه گریه رو سانسور کنم نه وقتایی رو که دلتنگم. از خود لیما تا الان که باید یه جایی بین گواتمالا و لوس آنجلس باشه دارم گریه می‌کنم. ددلم برای دستاش و صداش که الان منو بغلم کنه و بگه «جان دلم عشقم. پریودی. سخت نگیر» تنگ شده. فقط همین دو جمله رو اگه یک بار دیگه بشنوم…دلتنگتم لعنتی. دلتنگتم.
پی‌نوشت:
همسفر پایه از خود سفر بهتره. به قول فرنگی‌ها «نمی‌تونم صبر کنم» که یه دفعه دیگه با چمدانک برم سفر. دور ایران یا هند شاید.

Earth Hour
Lima Peru
Kennedy Park

The Motorcycle Diaries
“What do we leave behind when we cross each frontier? Each moment seems split in two; melancholy for what was left behind and the excitement of entering a new land.”
مسیر مانکورا تا لیما بیست‌ ساعت است که دارد در اتوبوس و با فیلمهای دوبله اسپانیایی شده و بکش بکش آمریکایی روی تلوزیون بالای سرمان و این فیلم «چه» روی پاهای‌ من و توی لپ‌تاپ فرا، می‌گذرد. پرواز برگشت از لیما است. دلم نمی‌خواهد یکشنبه شود.

Mancora, Prue

مجسمه زنی در حال زایمان. به کله نوزاد که لای پاهای زن دارد می‌آید بیرون نگاه کنید.
عکس را در موزه مردم‌شناسی شهر کونکا گرفتم.
متعلق به قومی در شمال اکوادر و هزاران سال قبل از تمدن اینکاهاست. مجسمه‌های زنان حامله و زنان شیرده‌ زیادی هم داشت. بخشی هم بود به اسم عشق که آدم‌ها را در حال عشق‌بازی نشان می‌داد. تشخیص هویتشان هم ممکن نبود. راهنمای موزه گفت که از آن دوره یک مجسمه از دو زن- به طور مشخص- در حال عشق‌بازی هم کشف شده بود که حالا شکسته.
امشب می‌روم پرو.

عکس از اینجا
یک ساعت دیگر از بانوس می‌رویم سمت کونکا. یعنی اسم اصلی‌اش است سنتا آنا د لوس کاترا ریوس کونتاس.
این بانوس شهر کوچکی بود که همه خیابان‌هایش را در یک نصفه روز می‌شود گشت، شما بگیر رودهن خودمان همانطور هم کوه دارد و سبز است و برای خودش کلی کار هیجان‌انگیز هم تعریف کرده. یک طرف شهر رودخانه است یک طرفش آتشفشان. طرف آتشفشان چشمه‌های آب گرم دارد که استخرش ‌کرده‌اند و می‌شود رفت در آب داغ تازه از کوه در آمده خوابید. در همان طرفش هم یک مسیر کوهپیمایی است که درست است که مثل همه شهرهای کلنیال‌شده آمریکای جنوبی یک مریم و مسیح محافظ بالایش است، اما مسیر زیبایی است. مریمشان هم صورت‌ گرد و خیلی اکوادری بود. یک ور دیگر هم روی پل رودخانه بساط بانجی جامپینگ است. روی رودخانه هم قایق و کایاک سواری. ملت هم یک اتاق مشرف به خیابان خانه‌شان را کرده‌اند رستوران و همانجا که برای خودشان غذا درست می‌کنند، به مشتری می‌رسند.
ذوق: همزبا‌ن‌خانه هر روز کلی بیننده دارد. هم به طور مستقیم و هم از روی گوگل ریدر. خوشحالم. امیدوارم به جایی برسد. ممنون که مشترک فیدش شدید و تبلیغش را کردید. میم دومین مسافرخانه دات کام را برایم عیدی خرید و امیدوارم خیلی زود وب‌سایش با قابلیت‌هایی مثل امکان نوشتن بازخورد (فیدبک) برای هر مکان و خصوصی‌سازی حساب‌های کاربری راه بیافتد که از لحاظ امنیت و حفظ حریم خصوصی بهتر شود.

Banos, Ecuador

موقع تحویل سال با صندل داشتم رو سنگفرش و زیر بارون راه می‌رفتم. خوش‌ حالی بود.
شیرینی نخودی که باشه، چایی که باشه، کودکانه فرهاد که باشه، و سبزی، یه جوری دل آدم برمی‌گرده عید‌بازی بچگی‌ها. به قول میثم،
میلیسد، زخم هایمان را، زمان …
ترجمه‌ش میشه سال نوتون مبارک.

نرفتم شهر بغلی و ماندم به کارهای عقب‌افتاده رسیدم و یک دل سیر خوابیدم. هوا اینجا سرد و بارانی‌است و من در کافه‌ای در مرکز شهر کیتو نشسته‌ام. کنار این کافه یک بار سر باز است که روی یک تلوزیون بزرگ دارد ویدیوهای پاپ دهه نود را نشان می‌دهد. نوستالژی زده بالا.
ملتی که بازی بارسلونا را به طور زنده در مرکز شهر روی پرده بزرگ نشان دهند و معنای خیارشور و گوجه و سس مایونز را در ساندویچ بفهمد، قطعا ملت بزرگی است.
اینجا نشستم و یک مسافرخانه راه انداختم.
ایده این مسافرخانه، که امیدوارم روزی تبدیل به یک وب‌سایت پروپاقرص شود، از مدت‌ها قبل در ذهنم بود. کسانی که زیاد سفر می‌کنند شاید با اسم سایت کوچ سرفینگ، در جستجوی کاناپه، آشنا باشند. آدم‌هایی که در خانه‌شان یک یا چند جای خواب دارند، در این سایت ثبت‌نام می‌کنند و مشخص می‌‌کنند که از فلان تاریخ تا فلان تاریخ (یا همیشه آماده پذیرایی از مهمان یا مهمان‌هایی هستند و البته خودشان می‌توانند روی کاناپه‌های دیگران بخوابند. شرایط ایده‌آل این است که وبلاگ تبدیل به سایتی شود که افراد بتوانند در آن ثبت‌نام کنند، اما اگر بدنبال شرایط ایده‌آل باشم این مسافرخانه هیچ‌وقت افتتاح نمی‌شد.
هیچ چیز این وبلاگ ایده‌آل نیست. فعلا یک منبع باز است برای هرکس که می‌خواهد میزبان باشد و کسی که می خواهد سفر کند. گسترش این وبلاگ یعنی هزینه کمتر و شانس بیشتر برای معاشرت مطلوب و لذت بیشتر از سفر برای همه ما.
اگر دوست دارید به گسترش این ایده کمک کنید می‌توانید
۱.مشترک فید این وبلاگ شوید و آن را در شبکه‌های اجتماعی به دوستانتان معرفی کنید
۲. . اگر آشنایی با طراحی وبسایت دارید، به پیشرفت این وبلاگ/ سایت کمک کنید. کمک به تبدیل این وبلاگ به یک وب‌سایت ساده و قابل استفاده برای همه می‌تواند نقطه مثبتی در رزومه کاری شما باشد.
من برای شروع این کار هیجان زیادی دارم و واقعا امیدوارم که روزی سفر برای همه ما آسان‌تر و لذت‌بخش‌تر شود.
در ضمن شیر بدون چربی در کافه‌های اینجا معنا ندارد و قهوه‌هایشان بسیار خوشمزه است.