همون عنوان قبلی (۲)

سر نوشت : اصلا قرار نیست این چیزهایی که به ذهنم میرسه و مینویسم فراگیر باشه یا تک تک فرنگی ها و تک تک ایرانی ها این مدلی باشن. شاید اصلا خیلی ها سالها تو فرنگ باشن و اصلا همچین تجربیاتی نداشته باشن یا کسی سالها تو ولات خودمون این مدلی باشه. یادمون باشه ما دنیا رو از دید تجربیات خودمون میبینیم نه چیزی که حتی خیلی فراگیر هست.
در ضمن از همه دوستانی که از بقیه بلاد در مورد آداب و رسوم مهمانداری نوشتن ممنون.
سر نوشت دو: فکر نکنم هرگز تو مخیله مادر من – مثلا- بگنجه که کسی ممکنه قورمه سبزی نخوره یا به گوشت کباب آلرژی داشته باشه. اصولا ما فکر میکنیم هرچی ما دوست داریم دوست داشتنی هست و باید دوست داشتنی باشه. این دید هست که یه ذره باید عوض بشه.
مطلب بعدی که در راستای همون باور مهمون حبیب خداست به وجود میاد بردن کسی غیر از خودمون بدون دعوت به مهمانی هست. البته اینجا بحث مهمانی های خانوادگی و کوچک – مثلا شش تا ده نفره- هست. فرض کنید شما قراره جایی برید و از قبل گفتید که میاید. حالا یکی از دوستانتون اومده پیش شما. ماها معمولا با اصرار اون دوست رو هم همراه خودمون میبریم. برامون هم مهم نیست که اولا شاید خود این فرد نخواد بیاد و از اون مهمتر شاید میزبان آماده پذیرایی نباشه. فرض کنیم مسئله مواد خوراکی هم نیست و وفور نعمت سر میز هست. اما هیچ فکر کردیم شاید این فرد با بقیه جمع هیچ سنخیتی نداشته باشه؟ شاید بقیه باهاش راحت نباشن؟ شاید صاحبخونه از دیدن یه غریبه تو خونه اش خوشش نیاد؟ کی گفته که دوست ما باید دوست همه دوستان ما هم باشه؟
این بحث رو میشه به بقیه کنجهای تفاوتهای فرهنگی مهاجر با کشور میزبان و مردمش هم ربط داد. اما چیزی که هست و زیاد تو جمعهای مخلوط مهاجرین – مخصوصا تازه واردترها- و افراد بومی دیدم ( البته این اصلا مختص ما ایرانی ها نیست. تقریبا همه مردم همین هستن) اینه که به جای قبول کردن فرهنگ میزبان به زور قصد چپوندن و اجرا کردن همون فرهنگ خودمون رو داریم. در این شکی نیست که ما رگ و ریشه های خودمون رو داریم و دلمون میخواد حفظش کنیم. اما شاید یه وقتهایی بهتر باشه اگه با افرادی از ملیت های مختلف طرف هستیم به زور نخواهیم فقط از خودمون و فرهنگمون بگیم. اگه یه خورده بازتر برخورد کنیم با این جور قضایای به ظاهر کوچیک و بی اهمیت پذیرش ما و اونها خیلی راحت تر میشه.