دو صبحه. خوابم نمی‌بره. با پیژامه و دمپایی و لچک به سر اومدم لب ساحل راه برم. ملت هنوز دارن می‌خورن و می‌خندن و قلیون می‌کشن. منم شجریان داره تو گوشم می‌خونه
ز من نگارم حبیبم خبر ندارد
کجا رود دل عزیز من که دلبرش نیست
حتی شافل ای‌پاد قرضی هم خبر از دلتنگی‌های آدم داره.