پنجم آپریل دوهزار و یازده

تو این سال‌های اخر ایران خیلی باهم دوست بودیم. حرف بیست و یکی دوسالگیه. خونه‌هامون هم یه خط تاکسی فاصله‌ داشت. کلا رفیق فاب بودیم. حالا شش ماه اومده امریکا. امروز بهم زنگ زده و بعد از چاق سلامتی و چیکار می‌کنی و اوضاع چطوره بهم می‌گه (عین عبارت): «خیلی خوشحالم که داری مدارج موفقیت و ترقی رو یکی بعد از دیگری طی می‌کنی و هر روز به اوج نزدیک‌تر می‌شی.» حالا بی‌خیال کدام قله کدام اوج، قیافه نگارنده بعد از شنیدن این جمله از دهن دوست فاب بیست سالگی تجسم کنید.