بیستم فوریه دوهزار و یازده

من معنای «سیاست در رابطه» را نمی‌فهمم.
یا دوتا آدم از یکدیگر خوششان می‌آید، از رابطه صرفا تنانه گرفته تا رفاقت، تا عشق افلاطونی، یا نه. من هیچ‌وقت نفهمیدم که چرا نباید الان زنگ زد، الان تکست نداد، الان حرف نزد یا زد. نفهمیدم چرا بهتر است فلان حرف خوب را نگفت، فلان ایمیل گلایه یا عاشقانه را ننوشت، سه روز باید صبر کرد که به یک تلفن جواب داد. چرا بهتر است منتظر ماند تا طرف بیاید جلو. نفهمیدم اینها قرار است چه چیز را ثابت کنند؟ که من آنقدرها هم دلم نمی‌خواهد که با طرف معاشرت کنم؟ خب دلم می‌خواهد. چرا باید صبر کنم و طوری که طور خودم نیست حرف بزنم؟ چرا باید وانمود کنم که ذوق از طرف اوست نه من؟ چرا نباید ذوق دیدنش را نشان دهم، چرا باید صبر کنم و نگویم که می‌خواهم ببینمش؟ اگر طرف نخواهد باید بگوید نمی‌خواهم. آدم مگر قرار است در روابطش هم تعارف کند؟ کسی که مجبور نکرده، تجاوز نمی‌خواهد بکند.
من تحلیل افکار طرف مقابله رابطه ، بر روی حدس و گمانه زنی یک‌طرفه، را هم نمی‌فهمم.
طرف تماس نگرفته، تکست نداده، قرار را بهم زده. نخواسته. نمی‌فهمم چرا باید بنشینیم و تحلیل کنیم که چرا و هزار جواب به خودمان بدهیم و هر جواب را هزارگونه تحلیل کنیم. گاهی خودمان را مقصر بدانیم و گاهی طرف را. دقت کنید که همه اینها بر مبنای فرضی است که ما کردیم، گمانی که از فکر و احساس طرف ساختیم. فکر می‌کنیم طرف حتما اینطور فکر کرده که زنگ نزده، و به خودمان جواب می‌دهیم اصلا خیلی دلش هم بخواهد. فکر می‌کنیم شاید ترسیده، و از خودمان می‌پرسیم آخر چرا اینقدر همه از من می‌ترسند. فکر می‌کنیم طرف خودش را دست بالا گرفته، بدمان می آید و می‌گویم حالا فکر می‌کند چه تحفه‌ای است. فکر می‌کنیم طرف رفتار اجتماعی بلد نیست، خودزنی می‌کنیم و می‌گوییم این شانس من است که هرکه به من می‌رسد اینطور می‌شود و فکر می‌کنیم و فکر می‌کنیم….
من نمی‌فهمم چرا ما، با همه ادعای بلوغ‌مان، حرف نمی‌زنیم.
چرا همه چیز بر مبنای سیاست و گمانه‌زنی است. چرا حتی در رابطه‌ای که قرار است از بودن در آن لذت ببریم تعارف می‌کنیم و مستقیما به طرف نمی‌گویمم که دلمان از این رابطه چه می‌خواهد و چطور در موردش فکر می‌کنیم. چرا نمی‌گوییم اگر سه روز زنگ نزدم برای این بود که حرف تازه‌ای نداشتم. اگر جواب تکستت را فلان ساعت ندادم برای این بود که رانندگی می‌کردم. یا اصلا قرار بگذاریم که کسی مقید به جواب دادن به هر تلفن یا تکست یا ایمیلی نیست. چرا اینقدر از حرف زدن فرار می‌کنیم؟