عاشقیت در حوصله

زمان عاشقیت در حوصله است.
حوصله داشتی مهربانی، جواب تلفن می‌دهی، اس ام اس می‌دهی قربان صدقه می‌روی، ایمیل رسیده نرسیده جوابش توی باکس‌ات است، هرجا می‌روی یک دانه عکس می‌گیری می‌گویی قربانت بروم کاش تو هم اینجا بودی، الهی این چایی کوفتم شود که تو نیستی که قندش شوی…
خب گاهی هم حوصله ندارد دیگر. «طبیعی» است تو را یادش برود. مثلا جواب تلفن ندهد. هزار ایمیل بفرستی و به هیچ جایش نگیرد و کلا آن روز با تو و عاشقیت با تو «حال» نکند. اما حواست باشد. تو همیشه باید عاشق بی‌عیب و ایراد و تمام وقت باشی که اگر یک وقت حوصله‌اش وسط روز و نصفه شب، شاید هم در روزهای بعد، برگشت، خدای ناکرده ناامید نشود و به تریج قبای مبارک برنخورد!
حکایت زندگی من است.