بایگانی نویسنده: لوا زند

این را می‌نویسم بابت ثبت در تاریخ که من تمام این روزها خودم را سانسور می‌کنم و هیچی نمی‌نویسم از آنچه که دارد در کله‌ام و در زندگی‌ام می‌گذرد. می‌نویسم که دفعه بعد که ادعا کردم همه چیزم را می‌توانم … ادامه‌ی خواندن→

۱. برای ماه‌های می و جون دنبال همخونه می‌گردم. اگه همخونه نشد، خونه رو برای تعطیلات کرایه می‌تونم بدم. اگه خودتون قصد مسافرت به این طرفا رو دارید، یا اگه کسی رو می‌شناسید که قصد اجاره کرده چند شبه یا … ادامه‌ی خواندن→

یکی از بهترین وقتا واسه تشخیص آدم‌های محافظه‌کار روزای بارونیه. برید بیرون، هرکی چتر دستشه میره دسته محافظه کارا. به همین راحتی. هیچ وقت نفهمیدم، چطور آدم می‌تونه، اصلا جرات داره، جلوی بارون رو بگیره. (اینو الان یادم اومد بنویسم … ادامه‌ی خواندن→

ما همیشه اونایی رو که می‌دونیم دیگه هیچکی تو دنیا نمیتونه به اون کیفیت دوستمون داشته باشه، رو ترک می‌کنیم. داغ این درد هم همیشه می‌مونه. اما اگه چاره‌ای بود، حتما می‌ایستادیم. حتمام می‌ایستادم. ببین. ببین. منو ببین. اگه فقط … ادامه‌ی خواندن→

هرچی از دلم مواظبت می‌کنم حالش خوب نمی‌شه. هی براش سریال می‌ذارم، موسیقی می‌ذارم. براش آشپزی می‌کنم. خونه رو خوشگل می‌کنم. می‌برمش کوه، عکاسی، پیاده‌روی. براش می‌نویسم. می‌خونم. حالش خوب نمی‌شه. ترسیده و رنجیده و عصبانی و غمگینه. شبا تو … ادامه‌ی خواندن→

همچی وحشت‌زده و عرق کرده اومد دفترم (یه مستطیل خاکستری دو متری منظورمه) که من صبح ظاهرا از دوچرخه زمین خوردم و بعد دوستام منو بردن خونه‌شون و من تا حالا خواب مونده بودم و الان دیدم که از ساعت … ادامه‌ی خواندن→

آدم که تنها باشه، یاد می‌گیره که فقط خودشه که باید مواظب خودش باشه. خودشه که باید حالشو خوب کنه. بهش خورده نگیرید. شما از اشک‌های وسط خودارضایی‌هاش خبر ندارید.

قالب اینجا در سال ۲۰۰۶ تهیه شده مال آدم اون موقع است. این آدم الان هیچ شباهتی به قالب و رنگ این وبلاگ نداره. خودم وبلاگمو از رو گوگل ریدر می‌خونم (بله. همه ما وبلاگ های خودمان را می‌خوانیم، فقط … ادامه‌ی خواندن→

هوس کردم اینجا به سبک چطوری مامانتونو دیدم یه مدت واسه بچه‌ یا بچه‌هام بنویسم. همون مدل تقلیدی و داستان وسط داستان تعریف کردن. یعنی راستش خیلی دیالوگ تو سرمه، باید یه جا خالی بشه. طبعا ترم آخره و فصل … ادامه‌ی خواندن→