خودم هم این حال و روز را داشتم. رفتم و گشت‌هایم را زدم و فکرهایم را کردم و برگشتم به خودش،‌از همیشه عاشق‌تر، از همیشه رهاتر. حالا این منم که باید بنشینم و ببینم آیا به من برمی‌گردد یا نه.
حالش خوب نیست. چشم‌هایش، که سال‌هاست خیس نشده، پر از گریه است. حرف دارد و به من نمی‌گوید. به قول خودش بگوید که چه. راست هم می‌گوید، از دست من که کاری برنمی‌آید، اما می‌خواهم باشم. او برای من بود. همیشه بود.
می‌ترسم برسم دم در و فقط دعوایم کند که چرا شب اینهمه رانندگی کردم. بعد بگوید باز قبض تلفنت یادت رفت و هنوز مرا نبوسیده باشد.
سخت که بیاستم و منتظر باشم تصمیم بگیرد. اما زندگی اوست. می‌ایستم و همه آرزویم این است که به من برگردد. نمی‌دانم اگر طور دیگر شود، آیا اصلا از من چیزی باقی خواهد ماند یا نه.