روزی تو را می آرایم

یک روز برای تو شعری خواهم سرود
شعری که شعر واقعی باشد
قافیه داشته باشد و وزن
در آن از آرایه‌های ادبی استفاده خواهم کرد
باید برای چشم‌هایت یک «استعاره» مناسب پیدا کنم
بین خواب و خیال تو و خال روی سینه‌ام «جناس» بزنم
و «مراعات نظیر» دست‌هایت را با نوازش نشان دهم
باید خواننده بفهمد که «آن سه خط سر آغاز خلقت بود» «تلمیح» است نه «اغراق»
«کنایه» نمی‌زنم
«تشبیه» نمی‌کنم
می‌دانم استفاده از « تمثیل» برای گفتن از طعم لب‌هایت سخت خواهد بود
جنون لحظه‌هامان «تشخیص»
و نوشیدنت «ایهام» خواهند داشت
یک جوری هم باید «تضاد» را واردش کرد
شاید آخر شعرت را با اول اعترافم پیوند زدم.
چطور است؟