بلوط

اول مه صبح
بعد بارون شدید
بعد آفتاب شدید
بعد رعد و برق خفن
بعد باد خنک تو پیاده‌روی نصفه شبی
الان هم رعد و برق و پنجره باز و باد خنک و من ملافه و دود و طبقه هفتم
سرخوشم

بسیار کلاس‌های هیجان‌انگیزی دارم.

فرضیه‌ام در خصوص اینکه مناره مسجدها تو استانبول یه چیزی پخش می‌کنن که آدما دلشون می‌خواد اونجا بیشتر از هر جای دیگه عشق‌بازی کنن،‌هر روز به اثبات نزدیک‌تر می‌شه.

گاهی وقتا صادق بودن خیلی دردناکه

یه جوریه دیگه
اول و آخر (مخصوصا آخر) هر رویابافی و خیالپردازی
باید یه پرانتز باز کنم بنویسم
(یارو دازنت گیو شت ابوت یو. ریممبر دت پررنگ)
می‌ترسم خیالاتمو باور کنم
بعد الکی الکی خوشحال بشم
اما
ما
دزدیده در شمایل خوب تو می‌نگریم کماکان
گفته باشم که فکر نکنی یه مدت نیستم
این روال عوض می‌شه

بیا با هم حرف نزنیم
حرف رو با همه میشه زد
اما با همه نمی‌شه حرف نزد
می‌فهمی چی می‌گم
بیا بریم یه کافی شاپ حرف نزنیم
حرف نزدنه سنگین نباشه
فقط حرف نزدنه باشه
چایی بخوریم و گاهی هم حتی نگاه کنم تو چشات
و هیچی نگم و زل بزنم
و بعد باز هم حرف نزنیم

هوس بازی با لاله گوشت رو کردم یه دفعه خیلی خیلی بدجور

دارم کوله می‌بندم که بروم یک سفر دوماهه. سبک هم باید ببندم. نمی‌دانم کجای جهان چقدر باید بروم. دو هفته اولش را البته می‌دانم که اینجا خواهم بود، اما برای بقیه‌اش تقریبا هیچ برنامه‌ای ندارم. یعنی به چند مقصد فکر کرده‌ام، اما هنوز بلیطی برای جایی نخریدم. خیلی روی هوا و هرجا بطلبد می‌روم. بی‌برنامه. آمستردام که در یک سال گذشته سه بار طلبیده. یک زمانی حتما مدتی در آمستردام زندگی خواهم کرد. یک چیزی در این شهر،‌غیر از علف‌ها و قارچ‌هایش، هست که مرا دیوانه می‌‌کند هر بار که در آن قدم می‌زنم.
تا وقتی برگردم باید پروژه فوق لیسانس را تا یک جاهایی پیش ببرم و هم اینکه برای کنفرانسی که قرار است سال دیگر در دانشگاه برنامه ریزی شود ، طرح اجرایی بدهم. کار هم که خب طبعا کنار همه این‌ها هست، به اضافه یک پروژه ترجمه که البته هیجان‌انگیز و نو است.
من هیچ‌وقت دقت و حوصله سفرنامه‌نویسی نداشتم. همیشه هم به فرا و میرزا خسودی‌ام می‌شود که اینقدر با دقت می‌نویسند. وقتی جایی می‌روم تنبل‌تر هم می‌شوم و فقط عکس می‌گذارم، یا چایفون را آپدیت می‌کنم. البته یک دلیل گنده این تنبلی ترس است. یعنی فکر می‌کنم خیلی، حداقل برای من، ترسناک است که یک مدت محدودی (از یک روز گرفته تا یک ماه مثلا) یکجا به عنوان مسافر بمانم و بعد بتوانم در خصوص مردم و فرهنگ آن‌ها چیزی بنویسم. مخصوصا اگر زبانشان را هم ندانم. مشاهداتم را هم معمولا بلد نیستم بنویسم. من آدم خیال‌پرداز خیال‌نویسم. باید توی سرم باشد که بنویسم نه جلوی چشم‌هایم.

میل ناگهانی و مقاومت ناپذیر به خواب

No means No!