بایگانی دسته: بلوط

مادرم همیشه از مراسم عزاداری بدش می‌آمد. نه اینکه شرکت نکند، اما همیشه یادم است که ناراحت بود از وضع عزاداری‌ها. می‌گفت این عزادارن بیشتر داغ عزادار را تازه می‌‌کنند با این ناله و شیون هایشان. چند سال آخر زندگی … ادامه‌ی خواندن→

نمی‌شود که یک سری کلمات را ردیف کرد و آن را از هفت تا هفتاد سالگی برای همه بکار برد. هر انسانی کلمات مخصوص خودش را دارد اصلا با آمدن و رفتن هر آدمی یک سری واژگان تازه متولد می‌شوند … ادامه‌ی خواندن→

آدم‌ها تمام می‌شوند. دیر و زود دارد، اما بالاخره تمام می‌شوند. تمام شدن بعضی‌ها فقط بند یک کلمه، یک جمله است. کسی حرفی را می‌زند و تو می‌دانی که همان لحظه برای تو تمام شد. احتمالا مبارزه می‌کنی و تلاش … ادامه‌ی خواندن→

دلتنگی‌ام را قورت می‌دهم که به چشم هایم نرسد

می‌دانی گاهی آرزو می‌کنم کاش کلمه برای تو همین کلمه بود. یعنی یک چیزی برای انتقال آنچه در ذهن من است. بیا حالا فلسفی به قضیه نگاه نکنیم که آیا کلمه ذهنیات مرا شکل می‌دهد یا ذهنیات من چیزی ورای … ادامه‌ی خواندن→

گفتم خب مامان باباش خوبن؟ گفت مامانش که آره خوبه، باباش هم لابد خوبه. بعد یه ذره ساکت شد ادامه داد: باباش شهید شده. بعدش من ساکت شدم. بی جهت لابد.

کلمه‌‌‌های لحظه های دونفره باید خاص باشد. نمی‌شود یک سری کلمات را ردیف کرد و آن را از هفت تا هفتاد سالگی برای همه معشوقه‌ها بکار برد. هرکس کلمه خودش را دارد. اصلا لذت کشف این کلمات است که نازهای … ادامه‌ی خواندن→

بین همه این شعارها-ازهمان روز اول ماجرا-، این شعار «نترسید، نترسید، ما همه باهم هستیم» مو بر اندامم سیخ می‌کرد. هنوز همان است اگر حتی حسش قوی‌تر نشده باشد. نترسید، نترسید…نترسم، نترسم….نترسم.

هیچم اینطور نیست که یاشار که بزرگ شد قبولی بگیره و بیاد خارج و اولدوز هم تو همون محل شوهر کنه و الان هم دوتا بچه داشته باشه. اگه اینها الدوز و یاشار قصه‌های صمد باشن، الان دارن باهم یه … ادامه‌ی خواندن→

راه‌ بندان بود من دیر رسیدم تو رفته بودی و صفحه دوست یابی روزنامه پاره بود