بایگانی نویسنده: لوا زند

می‌خواهم یک خط پررنگ بکشم بین ما «اینوری»‌ها و شما «آنوری‌»ها. یک سری از ما اینوری‌ها، هنوز دل و دینمان آنور است. یک سری‌مان نه. خوش‌به حال آن‌ها که دلشان همان‌جا است که تن‌شان است. وضعشان معلوم است. اما ما … ادامه‌ی خواندن→

۱. امشب که بخوابم و بیدار شوم  و چهار شب دیگر که بخوابم و بیدار شوم مانده. ۲. شب‌های انتشار، هزار سال‌اند. انگار نه انگار که من باید امشب بخوابم و بیدار شوم و چهار شب دیگر هم بخوابم و … ادامه‌ی خواندن→

ساعت بیست دقیقه به ششه. شش عصر.  حوله حمام پوشیدم رفتم سرکوچه قهوه و آب پرتقال بخرم. یارو کافه‌چیه جوری نگام کرده بود که انگار زامبی دیده! خب. به نظرم حتی اگر زامبی هم بودم، اون وظیفه داشت به من … ادامه‌ی خواندن→

تو این آپارتمان کوفتی من نه میشه سگ داشت نه می‌شه سیگار کشید. دارم فکر می‌کنم اون صابخونه عوضی قبلیه چی به روزم آورده بود که صبح این خونه رو دیدم، عصرش اسباب کشی کردم و حتی نپرسیدم که پس … ادامه‌ی خواندن→

از جنس غم نیست، از جنس عصبانیت هم نیست، از جنس حرص هم نیست، از هیج جنسی نیست. شاید جنس خالی بودنه. جنس بی‌وزنی اما نه سبکبالی. جس سنگینی شاید. سنگینی بی‌وزنی. چرا من نتونستم؟

احتیاج دارم یه مدت اصلا حرف نزنم. نه حرف بزنم و نه صدای بشنوم. اما هیچ راهی وجود نداره که بتونم. یه روز، فقط یه روز که هیچ صدایی نباشه و هیچ حرفی نزنم. خونه‌ام بر خیابونه، مرکز شهر. صدای … ادامه‌ی خواندن→

خیلی از کارهایی که ما «اینوری‌هایی که هیچ وقت نتوانستیم اینوری شویم» می‌کنیم، فقط برای دلخوشی خودمان است. خودمان هم می‌دانیم که حرف‌هایی که می‌زنیم برای پروپوزال‌ها خوب است و برای راحت‌کردن خیال عده‌ای که شب راحت بخوابند که کار … ادامه‌ی خواندن→

چرا ازش می‌ترسم؟ یا شاید درست‌‌ترش این باشه که چرا دلم می‌خواد ازش بترسم؟ چرا اینطور دلم می‌خواهد از زاویه پایین بهش نگاه کنم وقتی می‌دونم، وقتی دیدم، وقتی تجربه کردم که نگاه همسان و چشم در چشم خیلی همه … ادامه‌ی خواندن→