وقتی موقعیت یک مقدار تب‌دار است و دل آدم فقط یک مقدار از میزان معمولی‌اش تندتر می‌زند و می‌خواهی اسمی را صدا کنی و به جای هر اسمی، به جای هر اسمی، دهنت باز می‌شود که اسم او را بگویی و باید جلوی خودت را بگیری و تازه اغلب مواقع هم خراب‌کاری می‌کنی، تازه می‌فهمی که چقدر این اسم رفته توی تار و پود کلام‌های تب‌دارت. تازه می‌فهمی که عجین شده اسمش با هر نوایی که با نیاز همراه است و ناخودآگاهت چقدر چقدر چقدر در این سال‌ها این اسم را تکرار کرده که حالا شده دیفالت هر کلام عاشقانه‌ دیگری. من چرا دارم با این‌همه واقعیت می‌جنگم؟