یک نفر بیاید با چماق بالای سر من بایستد که بنویس! انگاز سی سال منتظر این دسامبر سرد (در همان حد که اینجا می‌تواند سرد شود) بودم که دفتر و دستکم را بردارم و بروم یک جایی بالای تپه بشینم و بنویسم. حالا همان دسامبر است و من هیچ چیز نمی‌نویسم. بخش‌های کتاب همه دور سرم -مثل گنجشگ‌های بالای سر تام- می‌چرخند و زوزه می‌کشند که ما را بزا! و من همچنان فکر می‌کنم که حال زایش ندارم. باید یک تهدیدی بشود که اگر نزایی می‌ترکی. هر چند بعید است که باز هم بزایم.