از خوبی‌های پیر شدن این است که آدم میفهمد که همه نظرها محترم هستند، مزخرفی بیش نیست. جدی می‌گم. چرا آخه همه نظرها باید محترم باشن؟ چرا آدم ها فکر می‌کنن چون یه چیزی نظرشونه بنابراین باید بهش احترام گذاشت. وقتی با استاندارد من یه چیزی مزحرفه و اصلا با ارزش‌های من نمی‌خونه. چرا من باید بهش احترام بذارم. یعنی می‌خوام بگم آدم پیر میشه از موضع گرفتن نمی‌ترسه. می‌دونه یه قیمتی داره این موضع. پیر که میشه میگه ارزش‌هام قیمتش بیشتره.
یه دوستی داشتم از بر و بچه‌های برنینگ‌من. خودش مهاجر. خودش مثل ما سر سیاه، پوست قهوه‌ای، خودش هنوز اقامت اینجا رو هم نداره. اما طرفدار ترامپ. نه اینکه حالا فقط یه جمهوری خواه باشه. اونو باز یه کاریش می شه کرد. اما این طرفدار ترامپ. از اول بین بچه‌ها قرار گذاشتیم که حرف سیاست نزنیم اصلا در دوره انتخابات که خب یک سال و نیم گذشته بود. چون یکی دوبار بحث شد و کار بالا گرفت. اما هی حجم گفتمان نژادپرستانه، ضد مهاجر و زن ستیز این آدم بیشتر و بیشتر شد. اما وقتی حرف سیاست نبود، اصلا رفیق عزیزم بود. از آن سر شهر اگر می‌دید من حالم خوب نیست می‌آمد پیشم. آخر هفته می‌ماند و لورکا را می‌گرداند که من استراحت کنم. یک بار آمد مهمانی مادرم. یعنی واقعا بچه عزیزی بود. دوست خوب بود. خیلی هم بیرون رفتن و تفریح و مهمانی هم باهاش می‌چسبید. اصلا درد همه گروه همین بود که خیلی بچه باحالی است. رقص و مهمانی و هر چیزی غیر از سیاست با او خوب است.
من یک جایی بریدم. ایمیل زدم به بقیه و گفتم من یک سری ارزش‌ها دارم. من می‌دانم این آدم دوست خوبی است. اما چیزی که آدم را میسازد افکارش است. خب من چطور می‌توانم با یک ادم که همه چیزش ضد من، زن، خاورمیانه‌ای، مهاجر، است دوست باشم. گفتم اگر در جمع شماها باشد من حتما ادبم را حفظ می‌کنم اما دیگر به خانه ام دعوتش نمی کنم. خانه من حریم امن من است. مسئله من هم حرف مخالف من نیست. یک آدم می‌تواند جمهوری‌خواه باشد، یا مذهبی باشد. من درست است با آنها خیلی رفیق نمی‌شوم و ضریب هوششان را کاملا قضاوت می‌کنم و زیر سوال می‌برم اما اینطور نخواهد بود که دیگر نخوام ببینمشان. اما با این آدم نمی‌توانم. خیلی هم دلم میسوزد که دارم دوست به این خوبی را از دست می‌دهم. اما نمی‌توانم این آدم را از حرف‌هایش جدا کنم.
مخصوصا الان که سیاست قشنگ مسئله من شده و نمی‌توانم در موردش حرف نزنم.