بایگانی ماهیانه: آگوست 2011

اون موقع‌ها که هنوز ساری بودیم، اتاق من و منا مشترک بود. یه اتاق سه در چهار با دو تا تخت یک نفره، یه میز تحریر، یه میز و یک آینه. بعدها بهش یه بخاری گازی کوچک هم اضافه شد. … ادامه‌ی خواندن→

تبت- روز اول مسئول تور ساعت پنج و نیم صبح اومد در اتاقم رو زد. من تا دو ساعت قبلش کار می‌کردم و بیهوش شده بودم. در عرض سه دقیقه کوله بستم و وسایل اضافه رو ریختم تو یه کارتونی، … ادامه‌ی خواندن→

از مسافرت با تورهای مسافرتی متنفرم. وقتی آدم با تور میره سفر،‌دیگه سفر واسه جاده نیست، واسه راه نیست. واسه مقصده. یه مقصد مشخص،‌ یک راه مشخص،‌ ساعت مشخص،‌ رستوران مشخص، هتل مشخص و گاهی حتی غذای مشخص. میشه تعطیلات،‌ … ادامه‌ی خواندن→

رفتن به تبت یه رویای چندین و چند ساله است. خیلی قبل تر از اینکه «روحانیت» شرقی مد بشه. یعنی اون موقع ها اصلا نمیدونستم همچین چیزی هم وجود داره. یادمه تو بچگی یه داستانی خونده بودم که خاطرات سفر … ادامه‌ی خواندن→

بدجنسی کردم. اما مثل شیعه که دروغ مصلحتی توش داره،‌این بدجنسی هم واسه امر خیر بود. با کریشنا و این پسره صاحب هتل رفته بودیم نصفه شبی لب دریاچه. بعد یه ذره کشیدم و حالمون خوب شد. بعد این اقای … ادامه‌ی خواندن→

برای زندگی تو نپال،‌ اگه یه اتاقی تو یه هتل ( نه هتل چهارستاره این اتاقی که من دارم یه تخت داره و یه توالت و یه دوش) برای دراز مدت اجاره کنی میشه روزی تقریبا روزی چهار دلار. کمتر … ادامه‌ی خواندن→

شاید تو فصل بارندگی نشه هیمالایا رو از همه جای نپال و به خوبی فصل خشک دید، اما آبشارهای بی‌شمار و رودهای کوچک و بزرگ بی نظیری که تو این جاده‌های پیچ در پیچ و کوهستانی هستند و سرسبزی این … ادامه‌ی خواندن→

کلی از عکس‌های چایی‌ها در آیفونی بود که گم شد. یه عالمه دیگه هم تو آیفون همسفرم در اروپا. اونم به سلامتی گم شد. دلم واسه خیلی از عکسا سوخت، اما امروز بالاخره بعد از مدتها چایفون رو آپدیت کردم. … ادامه‌ی خواندن→

اگه چند سال دیگه اومدید نپال و دیدید تو منوی رستوران‌ها یه غذای هست به اسم مثلا میرزا گاسمی یا میرزا خاسمی، که غذای بومی پوخارا هست، تعجب نکنید. میرزا قاسمی «سیگنیچر»م به اینجا راه پیدا کرده. به کریشنا گفته … ادامه‌ی خواندن→

زمین‌های شالی رو به روی دریاچه و کوه بی‌نهایت کرم شب‌تاب در تاریکی مطلق ترانه‌ مشترکی از جیرجیرک‌ها و قورباغه‌ها ساعت‌ها پیاده‌روی یواشکی شبانه با پاچه‌های بالا زده توی گل بارون و بوی برنج و سکوت