بایگانی ماهیانه: آگوست 2009

می‌دانی گاهی آرزو می‌کنم کاش کلمه برای تو همین کلمه بود. یعنی یک چیزی برای انتقال آنچه در ذهن من است. بیا حالا فلسفی به قضیه نگاه نکنیم که آیا کلمه ذهنیات مرا شکل می‌دهد یا ذهنیات من چیزی ورای … ادامه‌ی خواندن→

گفتم خب مامان باباش خوبن؟ گفت مامانش که آره خوبه، باباش هم لابد خوبه. بعد یه ذره ساکت شد ادامه داد: باباش شهید شده. بعدش من ساکت شدم. بی جهت لابد.

بین همه این شعارها-ازهمان روز اول ماجرا-، این شعار «نترسید، نترسید، ما همه باهم هستیم» مو بر اندامم سیخ می‌کرد. هنوز همان است اگر حتی حسش قوی‌تر نشده باشد. نترسید، نترسید…نترسم، نترسم….نترسم.

هیچم اینطور نیست که یاشار که بزرگ شد قبولی بگیره و بیاد خارج و اولدوز هم تو همون محل شوهر کنه و الان هم دوتا بچه داشته باشه. اگه اینها الدوز و یاشار قصه‌های صمد باشن، الان دارن باهم یه … ادامه‌ی خواندن→

راه‌ بندان بود من دیر رسیدم تو رفته بودی و صفحه دوست یابی روزنامه پاره بود

هوس شعر کردم. از همان‌ها که یک کلمه زورکی تویش می‌چپانی که فقط ‌خودمان دوتا می‌فهمیمش. از آنها که اسم خیابان آخر و فرودگاه و مارک چمدان دارد.

ببین این قرار نبود نامه امشبت باشه، اما شده. خروس زری پیرهن پری فقط یه نوار قصه نبود. خروس زری پیرهن پری همه بچگی منه. همه بابای منه. همه اون خونه سه اتاقه است با دیوارای آجریش. اون ضبط سیاه … ادامه‌ی خواندن→

فکر کرده بودم یک وبلاگ دیگر باز کنم و شروع کنم آنجا نامه نوشتن. نامه‌هایی که مخاطبشان تویی و نیستی. مثلا آخر هر شب، درست همان زمان که میایی و می‌پیچی به جانم، برایت بنویسم که چه گذشت و چطور … ادامه‌ی خواندن→

اگر احیانا به این فکر می‌کنی که این روزها چه می‌کنم یادت باشد که این زن همان دیوانه‌ای است که می‌تواند روزها را با تو، نه در حسرت یک بوسه ، که در حسرت لمس ساده دستانت سر کند و … ادامه‌ی خواندن→

یک وقت‌هایی فکر می‌کنم این آدم‌ها عجب دلی دارند. پی‌نوشت: هی نوشتم و پاک کردم. هرچه بنویسم شرح همین جمله است. این انسان‌ها عجب دلی دارند.