بلوط

گیاهانم همه قد کشیده‌اند به سوی پنجره‌ها. رقصشان است برای نور. دلم نمی‌آید مجلسشان را برهم بزنم و گلدان‌ها را بچرخانم.

ما اتاق‌ خواب‌هایمان جداست. وقتی یکی‌مان دلش آن یکی را می‌خواهد می‌گوید می‌رود به آن یکی می‌گوید که بیا پیش من.

این بیا خیلی خوب است.

می‌گم آخه چقدر قشنگی تو.

می‌گه بعله.

(من با گربه بودم.)

کلی از آدم‌هایی که دوستشون داریم خواهند مرد. به همین غمگینی.

اوکیه که بترسیم. اوکیه که نگران باشیم. اوکیه که همه‌اش حرف کرونا رو برنیم. اوکیه که خلاق و سازنده (پروداکتیو) و‌ متمرکز نباشیم. اوکیه گریه کنیم یا همه روز فقط بخواهیم با رفیقامون حرف بزنیم. هیچکی نمی‌دونه چی‌میشه. همه اختراعت بشر و ابداعات طبیعت برای‌ این بوده که بشه مهار آینده رو به دست گرفت و بشه حدس درست زد. الان این «نمی‌دونیم چی‌می‌شه» بزرگترین منشا اضطرابه. گور بابای پروداکتیویتی. قرار نیست همه کارهای نکرده زندگی، فیلم‌های ندیده، کتاب‌های نخونده، غذاهای نپخته و …به انجام برسن. سخت‌نگیریم، مقایسه نکنیم خودمونو با بقیه. اوکیه که آسیب‌پذیر باشیم.

-تمیزی کردن خونه یک کار تخصصیه و کار من نیست. این خانوم الی که هفته‌ای یه بار میاد (می‌اومد!) خونه رو تمییز می‌کرد فعلا نمیاد به خاطر کرونا و طبعا من هرچی تمییز کنم به تمیزی کار اون و تیمش نمی‌شه. یه خانوم پنجاه و خورده‌ای برزیلی هست (تیمش هم همه برزیلی‌اند). خیلی آدم باحالیه. قراره بالاخره من یه باری همراش برم شهر محل سکونت خانواده‌آش که یه جایی در مرز جنگل‌های آمازونه. الان سه چهار سالی هست که میاد هفته‌ای یه بار خونمون و هر دفعه می‌شینم با هم چایی/قهوه می‌خوریم و اون برای دخترای تیمش ترجمه می‌کنه. یه مدت قبل هم جدا شده از شوهرش و بعد ازم خواست ازش عکس‌های سکسی بگیرم برای پروفایل آنلاینش. خیلی خوبه. بهش می‌گم جیزز (مسیح) ناراحت نشه عکس سکسی بگیری، می‌گه مسیح دلش نمیاد من مجرد بمونم.

من اگه مردم از کرونا نیست، از حرص‌هاییه که این پسره مایلز به من می‌ده. بسوزه پدر بی‌پولی که آدم مجبور می‌شه با هر الاغی کار کنه. الان عصبانی‌ام کلمه بهتری به ذهنم نمی‌رسه. اصلا نصف استرس من مال کار کردن اینه. نصفش مال اینکه حالا چه‌جوری بهش بگم که هم حساب کار دستش بیاد، هم قهر نکنه بره. اره در کون. نه می‌تونم نظارت نکنم نه می‌تونم رئیس باشم.

یه نامه سرگشاده نوشتم امروز در مورد اینکه اگه با هنرمندی قراردادی داشتید و به علت کرونا برنامه‌تون کنسل شده، حواستون باشه که اگه می‌تونید حق قرارداد رو پرداخت کنید. در یک کلام، آدم باشید. بی‌شعور نباشید.

متنش رو می‌ذارم اینجا:

You used to be alright
What happened?
Did the cat get your tongue
Did your string come undone
One by one
One by one
It comes to us all
It’s as soft as your pillow

به تراپیستم غر زدم که من یک عمر از همه چی تند تند گذشتم و خودمو از احساساتم جدا کردم. تو که نباید بذاری من همینطور بگذرم. وظیفه تو هست که مشاوره رو هدایت کنی.

حالا داره یه چیزایی رو می‌کشه بیرون که سال‌هاست نرفتم طرفشون. یه وقتی فکر می‌کنم واجب نیست واقعا. مخصوصا الان دیگه چه اهمیتی داره.

روزهایی هست که اتفاق زیاد داره، اما هیچ کدوم رو نمی‌شه گفت.

به معلم‌‌های کلاس‌هایی که تعطیلشون کردم گفتم که حقوقشون رو پرداخت می‌کنم تمام و کمال. کسایی که ساعتی پرداخت می‌شن یا برای جلسات کلاس‌هاشون دستمزد می‌گیرن، بیشترین فشار بهشون میاد تو این تعطیلی همگانی. حواستون باشه بهشون.

-از نتیجه مثبت آزمایش سرطان چیزی بدتر وجود داره؟