بلوط

این هفتمین آیفونی بود که به رحمت خدا رفت. نه تو دریا افتاد،‌ نه تو استخر، نه پودر شد زیر ماشین، نه جا گذاشتمش، نه چیزهای دیگه. گم شد. یعنی نمی‌دونم کجاست. بدبخت یک صفحه شکسته‌ای هم داشت از دو ماه قبل که مدلی بود واسه خودش. فکر کردم خونه رو تحویل بدم پیداش می‌کنم موقع جمع کردن. اما پیدا نشد. حالا دل به این بستم که تا آخر تابستون مدل جدیدش بیاد.
مدرسه هم امروز روز آخرشه. لحظه‌های عصبی شدن و خستگی و عدم توافق هم داشت این هفته دوم، اما به شناخت همه این آدمها می‌ارزید. خیلی هم می‌ارزید.
کوله‌ام رو فهمیدم خیلی سنگین بستم و باید کم بشه به شدت. یعنی سنگین نبستم، اینجا سنگین شد. از حالا به بعد که مدرسه نیست، از همه چی یه دونه کافیه. باید یه سری از بار رو بذارم امانت پیش کسی که موقع برگشت برشون دارم.
فردا صبح می‌رم آلمان. یعنی برلین در واقع.

باور کن به خاطر خودت می‌گم. حیف این حال این شب‌هاست که نیستی توش. من که دلم نمی‌خواد.
اون بالاها اما خوب می‌رقصی با آدم.

نمی‌رسم بنویسم. خالی‌ هم هستم. بگم چی؟

کتابخانه مرکزی آمستردام وجود مرا تسخیر کرده. یک شاهکار مسلم معماری. این مثال مجسم هنر در عصر اینترنت و اطلاعات دیجیتالی، منی را که از فضاهای نو و روشن گریزانم آنچنان رام کرده که هر روز واجب‌الحجش‌ام. .
یک ساعت است که دنبال عکسی می‌گردم که بتواند این فضا را شرح دهد، اما نه ویدوها و نه عکس‌ها، هیچ‌کدام آن فضا را درست شرح نمی‌دهند.
اگر نه به خاطر همه آنچه تا به حال مرا شیفته هلند کرده که به خاطر این کتابخانه هم که شده یک روز می‌آیم آمستردام زندگی می‌کنم. یک روز نزدیکی.

یکی هست که نیست.

منِ گل‌درشت، سرخوش در سبزه‌ها

Funny. You like samurai swords; I like baseball.
Hattori Hanzo. Kill Bill I (2003)
حکایت این روزهای منه.

کلاسا هیچ ربطی به رشته تخصصی من نداره، اما بسیار جذابه و هر ساعتش یه چیز تازه واسه من داره. این پروژه‌ها نتیجه کار هفته اول بود. فکر کنم هفته بعد یه کار روی ایران بکنیم. یعنی با یه گروه.

مسئله اینه که اون موقع اونقدر حالت خوبه که نمی‌خوایی بیایی سراغ کیبرد بنویسی، بعد هم که میایی بنویسی همه چی لوس به نظر می‌رسه. این حال این روزهاست.

اما این که خودش لوپه