چهارسال تو یه خراب شده‌ای درس خوندم که ازش متنفر بودم. هی گفتم چشاتو ببند تموم می‌شه. هی کار کردم و خودمو مشغول کردم که یادم بره چقدر اون شهره بی‌خاصیته و چقدر از اون دانشگاه بدم میاد. به هزار حیله خودم رو راضی نگه داشتم که نزنم بیرون. هی گفتم این کارایی رو که داری می‌کنی تو شهر بزرگ و دانشگاه بزرگتر نمی‌تونستی بکنی. اینهمه که اینجا تحویلت می‌گیرن جای دیگه نمی‌گیرن و خیر سرت این موقعیت‌ها رو جاهای دیگه نداری. آدمیزاد با دروغ‌هاش به خودش زنده‌است دیگه.
اما من اگه بمیرم بذارم این چرخه «چشاتو ببند، دردش یه لحظه‌است،‌ ازش لذت ببر» واسه شش هفت سال آینده تکرار بشه. یعنی بمیرم که در واقع یه بلایی سرم می‌آید اگه تکرار بشه. درسته که آدمیزاد به دروغ‌هاش زنده‌است،‌ اما دست کم بدونه چی می‌خواد و چقدر لوسه هم بد نیست. تصمیم دارم تک تک این جاهایی رو که قبول می‌شم برم ببینم. مثل موجود زنده‌ای که خواسته‌های معقول و چه بسا نامعقولی داره، اما داره، به شهر و دانشگاه و آدماش نگاه کنم و ببینم هستم یه شش هفت هشت نه سالی بمونم توش یا نه.
سه چهار سال پیش یه کاسه اشک جلوم بود که بدبخت شدم و عقب افتادم از همه و ای وای همه دکتر مهندس شدن ما لیسانس هم نداریم. خوشبختانه این وسط دکتر مهندس بی‌شعور زیاد دیدن کمک کرد کاسه کوزه اشکمونو جمع کردیم رفتیم پی‌کارمون. اون زمان‌ها اگه بهم می‌گفتن فلان دانشگاه آی وی لیگ قبول شدی اصلا نگاه نمی‌کردم ببینم شهرش آیا اصلا توی نقشه پیدا هست یا نه. رودخونه‌ای، کوهی،‌ تپه‌ای، دریایی، جاده خوبی یه چی دور و برش هست که آدم خواست بره دل سیر گریه کنه جا داشته باشه یا نه. چهارتا بار داره، غیر آدم سفید ( نه لزوما به معنای رنگ پوست که سفید فرهنگی) آیا اصلا کسی تو دپارتمان پیدا می‌شه ، بقیه دانشجوها کی‌اند و چه‌کاره‌اند.آفتاب و هوا که اصلا دیگه قابل ذکر نبود.
اقل کم اینو می‌دونم که دیگه دنبال اسم نیستم. بماند که آخرش که تصمیمم رو بگیرم بازهم هزار تا دلیل پیدا می‌کنم واسه قانع کردن خودم- مثل همین اینجا نوشتن- اما کلا الان در مرحله کیفی هستم از لحاظ اینکه سه ماه قبل در قالب دوهزار کلمه باید خودمو می‌فروختم به اینا که ما رو به کنیزی خودتون قبول کنید و حالا اونا سعی دارن خودشونو قالب کنند و من با لبخند می‌گم که ای لت یو نو این ا فیو ویکس! و تو دلم می‌گم فلانت عزیز جان. نمی‌آم.