بلوط

انتخابات روز جمعه بود و الان که دارم اینا رو می‌نویسم عصر یک‌شنبه است. از صبح جمعه یه جور بدی «بیش‌فعال» -همون هایپر- هستم و هرکاری می‌کنم آروم نمی‌شم. یه ذره راستش نگران شدم. تشنگی مدام هم هست. فشار خون بالا و قند؟ نمی‌دونم. فردا نوبت دکتر گرفتم ببینم چیه. شاید هم نباید دیگه قهوه بخورم. شاید هم هنوز اون هیجان شدید صبح رای‌دادن هست که از بین نمی‌ره. داستانش رو اینطور تو فیس بوک نوشتم:

من نترسیده بودم،‌ اما هر لحظه منتظر بودم یکی بهم بگه خانوم روسری رو بذار سرت. نگفتن، اما اون ده دقیقه انگار ده سال شد. شاید ضربان قلب واسه اینه که پایین نمی‌آد.

بعد هم که آدم نمی‌تونه فقط بشینه ویدئوهای خوشحالی مردم رو ببینه اشک بریزه که. باید خودش هم مهمونی بگیره و با دوستاش بخنده. حتی اگه مطمئن باشه ممکنه هیچی عوض نشه و امید زیادی داره و …اما خب دیگه، اینم نباشه که دق می‌کنیم. این شد که رسیدیم به مهمونی پشت پشت بوم و هیجان‌های بیشتر. قلبم بد می‌زنه هنوز.

راستش من تا همین لحظه نمی‌دونستم که می‌خوام رای بدم یا نه. در خونه‌ام رو باز کرده‌ام که کسانی که می‌خوان رای‌ بدن جا داشته باشند، اما خودم ناامیدتر از این بودم که برم رای بدم. اما این کمپین واقعا یه جون تازه داده به من. من تا حالا دوبار رفتم دفتر حافظ منافع ایران در واشنگتن. دفعه اول بهم گفتن روسری بذار، دفعه دوم نگفتن اما خودم گذاشتم ( و تمام مدت داشتم تو دلم بد و بیراه می‌گفتم که اینجا که سفارت نیست بگیم خاک ایرانه. چرا آخه باید من روسری بذارم). حالا می‌خوام فردا هم برم. می‌خوام روسری نذارم. شال‌گردن هم نندازم گردنم که بشه روسری‌اش کرد یا بگن حالا یه چیزی گردنش بود.

فکر کنم خیلی جلوی خودم را گرفتم که این را ننویسم. شاید بیشتر از یک‌سال است. اما خب، هی سندرمش دارد بدتر می‌شود. یک اتفاقی افتاده در گفتار و نوشتار من. نه که فارسی‌نویسی – و فارسی‌نویسی درست- یادم رفته باشد، اما دایره لغاتم روز به روز تنگ‌تر می‌شود. بیشتر از یک‌سال است که کتابخانه‌ام -و همه کتاب‌های فارسی‌ام- در دسترسم نیست. (در ضمن برای این است که اینجا- این شهر- برای من خانه نمی‌شود. اگر کتاب‌هایم پیشم نباشند، خانه همیشه موقت است. نمی‌توانستم هم آنهمه را بار کنم و با خودم بیاورم اینور. آدم حد وسط هم که نیستم. یا همه‌شان یا هیچ).

فقط هم فارسی‌نویسی و لغات و دایره کلمه‌ و ترکیب‌ها هم نیست. اتفاق اصلی این است که زبان نشان دادن احساسات من حالا دیگر فارسی نیست. نه تنها زبان احساسات که زبان حرف جدی و حرفه‌ایم هم دیگر فارسی نیست. یعنی حتی اگر در جمع فارسی‌زبان باشیم، وقتی پای حرفی جدای حال و احوال به میان می‌آید یا غالب کلمات انگلیسی می‌شوند یا کلا بحث به انگلیسی تبدیل می‌شود. درسم را که کلا در اینجا خواندم. نوشتن به فارسی در خصوص رشته‌درسی و کاری‌ام هم سخت است. (خیلی آی ام فرام خارج شده‌ام آی گِس.)

راستش اصلا فکر می‌کنم به انگلیسی آدم جالب‌تری هستم و فارسی‌ام کلا به درد معاشرت درست و حسابی نمی‌خورد. شاید به خاطر این است که با این زبان با جریانات روزانه دور و برم در ارتباطم. با این زبان اخبار و جوک‌های سیاسی را دنبال می‌کنم. با این زبان سریال می‌بینم و کتاب می‌خوانم و با اطرافیانم در سرکار و تفریح معاشرت می‌کنم و وقتی دایره کلمات فارسی تنگ‌تر می‌شود، آدم از همان زبان برای صحبت در خصوصشان استفاده می‌‌کند.

حالا اینطور هم نیست که انگلیسی‌ام سلیس و بدون غلط و بدون لهجه باشد. از همان اولین کلاس زبان در سن نه سالگی به این نتیجه رسیدم که دیکته کلمات خیلی مهم نیست! بعد در اینجا هم به این نتیجه رسیدم که اصلا لهجه داشتن قشنگ است. گرامر را هم که از اول نمی‌فهمیدم خیلی. بنابراین سر کار ویراستار دارم و بقیه جاها هم که منظور انتقال مفهوم است که آن اندازه را بلدم. سعی می‌کنم مخاطبین باهوشی را انتخاب کنم که وقتی من زمان‌ فعل‌ها را قاطی می‌کنم و معلوم و مجهول را،‌ خودشان منظور مرا بفهمند. تا حالا که جواب داده. اما اگر بخواهم این وبلاگ را انگلیسی کنم، آنوقت بسیار ناجور می‌شود چون خوانندگان اینجا انسان‌های فرهیخته‌ای هستند که همه ایرادات دیکته و گرامر مرا می‌فهمند و گفتگوی رو در رو نیست که آدم از زیرش در برود یا بزند زیرش. (هر کدام می‌شود.)

بعد این وبلاگ‌ها را می‌خوانم و فکر می‌کنم که مردم هنوز خیلی خوب می‌نویسند. البته اگر بنویسند. کلماتشان سلیس و نو است. یعنی یک کلماتی را استفاده می‌کنند که من می‌فهممشان اما موقع نوشتن به یادم نمی‌آید. این مشکل را مثلا در سال‌های اول درس خواندنم اینجا داشتم که می‌فهمیدم اما در نوشتار نمی‌توانستم ازشان استفاده کنم. این شده بود که نوشتار علمی‌ من بسیار ساده بود و اصلا در حد دانشجوی فلان و بیسار نبود. (عین حرف یک استاد گرامی)  حالا این اتفاق در زبان فارسی هم دارد می‌افتد. اگر یک نقشه‌ای از تعداد کلمات مورد استفاده من در این وبلاگ در این سه چهار سال اخیر بگیرند پر است از تکرار یک سری کلمات. بدون استفاده از هیچ کلمه تازه‌ای.

کلمه برای من همه است. یعنی نوشتار برایم مهم است. آدم‌های زندگی‌ام- هنوز- باید بتوانند برایم بنویسند. حتی اگر شده دو خط نامه باشد. من وسط نوشتن نامه می‌خواهم بزنم خارجی بنویسم، چون فکر می‌کنم کلمات اجنبی را بهتر می‌توانم جای احساساتم بگنجانم.

بهانه الکی هم خوب میاورم. این همه کتاب فارسی است که می‌شود ریخت روی کیندل و خواند. نمی‌دانم. انگار یک حرف‌هایی توی دلم مانده که نمی‌توانم بگویمشان و می‌اندازمش تقصیر خود زبان. کاش می‌شد اصلا حرف نزد.

گفتم یک وقتی بود که اصلا برایم نبود که جسمت کجاست. من کنار تو بیدار می‌شدم. با تو صبحانه می‌خوردم، با تو می‌رفتم به کتابخانه. با تو شنا می‌کردم، با تو زندگی می‌کردم. یک وقت‌هایی خودت سر و کله‌ات پیدا می‌شد و برای من صحنه‌های تازه درست می‌کردی برای رویاسازی‌هایم. آن روزها خوش بودم. یک زنی توی من بود که جانش سرشار بود از عشق. انگار سال‌ها اینهمه عشق را توی خودش جمع کرده که رویا ببافد و همه آن عشق را بدهد به آن مرد رویاهایش. آنقدر پر بود از این جان تازه که نه توی واقعی را می‌دید و نه می‌خواست که ببیند. لازمت نداشت. خیالت خوش بود. حالا اگر گاهی هم این جان با تن‌ات می‌آمیخت که دیگر رویای بود که زن لمسش می‌کرد.

فکر می‌کردم همیشه همینطور می‌ماند. فکر می‌کردم من آنقدر قدرت دارم که با این خیال زندگی کنم. که آنقدر عشق توی جانم ریخته برایت که هیچ وقت تمام نمی‌شود. نمی‌خواستم همیشه باشی. بازی با تو توی کله‌ام قشنگ‌تر بود. من انگار عاشق آن رویا بودم. تو هم کنارش بودی، بدی نبود.

اما همیشه اینطور نماند. یک جایی دیدم دارم خالی می‌شوم. هی خالی‌تر. انگار فهمیده بودم که آن‌همه عشق توی جانم از یک‌جا آمده بود و جمع شده ‌بودی توی سرم. ذره ذره خرج شد. ذره ذره من کم شدم. من کمرنگ شدم. دوست‌داشته شدن را که فراموش کرده بودم و با خودم کنار آمده بودم که قرار نیست کسی عاشقم شود. آن موقع‌ها خیالی نبود. هنوز جانم پر از عشق بود. جای خالی نداشتم برای کسی. اما خالی شدم. یک دفعه خالی شدم. هم جانم، هم پشتم. این دفعه دیدم که حتی نمی‌توانم دوستت داشته باشم. من حالا دیگر دوست‌داشتن هم یادم رفته. من نمی‌توانم به حسم،‌ به تنم دروغ بگویم. رفته‌است و می‌دانم که تلاشی هم نخواهی کرد و نخواهم کرد برای بازگشتنش.

فکر می‌کنم که چطور اینجا نشسته‌ام و این‌ها را می‌نویسم و هیچ قطره اشکی از چشمانم نمی‌ریزد و اصلا به فکر هق‌هق هم نیستم. حالم این است که حالا دیگر این را هم نمی‌فهمم. یکی گفت که حالا دیگر باید بگذری و دوباره شروع کنی. حتی گفت که باید بروی توی فیس بوک بنویسی که مجردی! من لبخند زدم که بی‌احترامی نکرده باشم. اما دلم می‌خواست بگویم که دل خوش‌ات را سیری چند می‌فروشی؟

آدم وقتی یک‌بار می‌برد که برود، وقتی یک‌بار چمدانش را می‌بندد، برای همیشه رفته‌است. حتی اگر بگوید که عاشق است،‌ حتی اگر برگردد، حتی اگر تصمیم بگیرد دوباره بسازد. آن چمدانی که بسته می‌شود،‌ هیچ وقت باز نمی‌شود. در آن خانه باز نمی‌شود.

من چمدانم را بستم و حالا دیگر هیچ چیز مهم نیست.

فکر کنم هنوز گرممه حالیم نیست چی گذشته بهم هفته قبل. حالا یا اینقدر بدن واکسن تولید کرده که دیگه مصونیت کامل پیدا کردم یا اینکه گرماش که بره دردش شروع می‌شه.

این کتاب را میخوانم. میگوید که چقدر ملت (آمریکایی ها) حساس (تقریبا به هرچیزی) شده اند و چطور همه عواطف و احساسا غریضی بشری نام مرض پیدا کرده.
کتاب به شدت درگیرم کرده. تمامش که کردم در موردش مینویسم. قول میدهم.

>

از سفر برگشته ام و اینترنت خانه حالا دیگر قطع است. پشیمان شدم از وصل کردنش. کتاب خوانی هایم تعطیل شده بود و کارهای دستم.

همه در شور و حال انتخابات اند. من شوقی ندارم. احساس عاشقی را دارم که هربار معشوق گوشه چشمی نشانش داده و بعد با دیگری رفته. سیاست ما عین عاشقیت ماست.

کتابهاى تازه از ایران رسیده اند و من خون تازه توى رگهایم حس مى کنم. فعلا فقط کتابها را ورق مى زنم.

این عکس سایه و نوه اش، در کتاب پیر پرنیان اندیش/ عظیمى و طیه، حس غریبى داشت. دو قاره، دو نسل، یک انقلاب، هزاران سرنوشت…

گفتم که باید فلان کار رو (آدم سومی)‌بکنه.

خواهرم گفت که خب. فرض کرد که نکرد. چیکار می‌کنی؟ می‌تونی دل‌بکنی و بری؟

گفتم آٰره.

(مکث هم نکردم)