بایگانی سالانه: 2010

در کافه‌ای نشستم در مرکز شهر پراگ و الان سمت راستم یک پسری، او مثل من مشغول به کامپیوترش، نشسته است که دست چپش به ابروهایش است و دقیقا همان مدلی که من با ابروهایم بازی می‌کنم و یکی یکی … ادامه‌ی خواندن→

از قطار پیاده شدم و رویا را بعد از هفت سال دیدم. رویا عمه من است که ده سالی از من بزرگتر است: جیغ و داد و آغوش و بوسه که تا راهروی مترو هم ادامه داشت. بلند بلند حرف … ادامه‌ی خواندن→

پارسال همین روزها، پانزده ساعت، تقریبا بدون توقف و تنها، رانندگی کردم تا رسیدم به وسط بیابانی که خودم اسمش را گذاشته بودم صفحه وسط «نشنال جئوگرافی». باشکوه‌ترین طبیعتی بود که دیده بودم. سه روز آنجا چادر زدم و سکوت … ادامه‌ی خواندن→

روز- داخلی- واقعی با نون نشستیم اینجا، تو یه کافی‌شاپی تو سن فرانسیسکو. کنار یه شومینه بزرگ مستطیل شکل مدرن. من کار می‌کنم و نون هم سرش به کامپیوتره. یه آقای تنومند (مودبانه ترین واژه‌ای که می‌تونستم جای گنده بنویسم) … ادامه‌ی خواندن→

عزیزترین انسان زندگیم برام چیزهایی نوشته که هنوز بعد از بیست و چهارساعت از شوکش بیرون نیومدم. حتی نمی‌دونم چطور بنویسم. حتی به خودش نمی‌دونم چطور جواب دادم. الان هم هنوز گیجم. پیش خودم فکر می‌کنم چطور تونستم یکی رو … ادامه‌ی خواندن→

با میم نشسته بودیم روی جدول پیاده روی کنار هتل‌مان و اول صبحی منتظر بودیم که دوتا دیگر از دوستانمان بیایند که برویم بگردیم. دیر کرده بودند. به میم گفتم بیا زیر ابروهایت را تمیز کنم تا بیایند. موچین و … ادامه‌ی خواندن→

هیچ‌ کاری نداشتم. فقط صدایش زدم که بگوید جان دلم. گفت: ؟

شهرها برای من شخصیت دارند. جنسیت دارند، سن و سال دارند، شغل دارند، لباس پوشیدنشان یک طور مشخص است. بعضی‌هایشان هم در جلد یک شخصیت سینمایی می‌روند. حواسم هست که به جزییات شهرها دقت کنم تا تفاوت‌هایشان یادم بماند. حتی … ادامه‌ی خواندن→