وبلاگ، صحنه جدید بازی

اروینگ گافمن۱ در مقاله «عرضه خود در زندگی روزمره»۲ که در سال ۱۹۵۹ ارائه داد، از منظری نو به نقش «خود» و «هویت» در روابط انسانی و بین گروهی پرداخت.
وی عرصه‌ی عرضه روابط انسانی و بین گروهی را به سه بخش «روی صحنه»، «پشت صحنه» و «خارج از صحنه» تقسیم کرد که افراد با قرار گرفتن در هر کدام از این موقعیت‌ها دارای نقش‌ها و یا به تعبیر وی «هویت»های متفاوتی می‌شوند.
بنا بر نظریه گافمن، ما بازیگران نقش‌هایی هستیم که خودمان انتخاب و آن‌ها را تبدیل به هویتمان می‌کنیم. برای هر نمایشی، تماشاگری لازم است. اطرافیان ما تماشاچیان ما هستند که می‌توانند نقش ما را پذیرا باشند و ما را به ادامه آن تشویق (به اصطلاح گافمن، با ما هم‌تیم شوند) یا سعی در ناامید کردن ما کنند. اما وجود تماشاچی نیروی محرکی برای ادامه یا توقف بازی توسط بازیگر است.
ادامه مطلبم در اندیشه زمانه