کلاسهای فنی -حرفه ای

عذر میخوام که نوشتن دنباله این مطلب به تاخیر افتاد. قرار بود صحبت کنیم که انتخابهایی که در سال اول ورود به کشور جدید رو داریم چیه. تاکید میکنم من با توجه به نیمچه شناختی که تو این سالها از امریکا و بازار کارش پیدا کردم این عقیده رو دارم و طبیعی هست که این اصل نمیتونه باشه و خوب شرایط جوامع مختلف هم فرق میکنه. یعنی نمیشه بازار کار اروپا و امریکا و آسیا رو باهم مقایسه کرد.
فرض کنیم شما اجازه کار تو ایالات متحده رو دارید و مثلا از طریق دانشجویی نیومدید که دانشگاه خرج زندگی و تحصیلتون رو بده. حتی اگه قصد دوباره وارد دانشگاه شدن یا ادامه دادن درستون رو تو ایالات متحده داشته باشید, وقتی بورسیه نداشته باشید باید اول فکر زندگی باشید و خرج دانشگاه که کمر شکن هست. یعنی اول کارتون رو معلوم کنید و بعد با توجه به کارتون و ساعتهای کارتون کلاسهای درسی رو بردارید.
در بسیاری از ایالتها فرد باید یک سال کامل تو اون ایالت ساکن باشه که ” ساکن” اون ایالت به شمار بیاد و بعد از اینکه ” ساکن” به شمار اومد, خیلی تو هزینه های درسی اش فرق خواهد بود. مثلا تو کالیفرنیا یک واحد کالج منطقه ای برای یک ترم برای یک ” ساکن کالیفرنیا” بیست دلاره و برای غیر سکنه, یعنی کسی که از مدت اقامتش به کالیفرنیا یک سال نگذشته, چیزی در حدود دویست دلار. ده برابر. بنابراین خیلی از مهاجرین مستقلی هم که قصد شروع یا ادامه تحصیل رو دارند یه سال اول رو دست نگه میدارن.
بحث این یه سال هست. به نظر من بهترین گزینه ای که پیش روی خیلی هاست , شرکت تو کلاسهای فنی حرفه ای هست. البته متاسفانه این بحث اگر و اما زیاد داره. اگه اجازه کار دارید, اگه زبانتون اونقدی خوب هست که سر کلاس درسی – که انگلیسی تخصصی هست- بشینید و اگه با کار نیمه وقت میتونید خرج خودتون رو در بیارید. که عملا مثلا تو کالیفرنیا با این قیمتهای سر سام آور, برای یه آدم مجرد که خودش باید کرایه خونه و خرجش رو بده و پولی هم نداره اگه ناممکن نباشه خیلی سخته. اما اگه فرضا اعضای خانواده باشن که چند نفر کار کنن, امکان این هست که بتونند از سال اول هم بهره بری کنند.
این کلاسهای فنی حرفه ای حالا چی هست؟
کلاسهای فنی کوتاه مدت کلاسهایی هستند که دوره هایی از یک ماه تا یک سال ( و بعضا دو ساله دارند). کلاسهایی مثل, آموزش برق ساختمان, تعمیرات ماشین, رانندگی ماشینهای سنگین, دستیار پزشک و پرستار, عینک سازی, اپراتوری کامپیوتر, تایپ و صدها رشته دیگه.
کوتاه مدت هستد و تو بسیاری از شهرها از طرف دولت دورهای مجانی اونها رو برگزار میکنن. مدرسه های بزرگسالانی مخصوص این کلاسها هم وجود دارن که اغلب شهریشون کم هست ( یا حداقل در مقایسه با کالج های منطقه ای و دانشگاهها کم هست).
خوبی این کلاسها این هست که شما رو آماده میکنند که بعد از تموم شدن دوره کلاس, اگه برای شروع کسب و کار تو اون رشته به جواز احتیاج داشته باشد, امتحان ایالتی رو هم بدید و جواز کسب بگیرید که خوب برای بسیاری از رشته ها لازمه.
اگه شما فرضا سنی ازتون گذشته و دیگه قصد و حوصله سرکلاس درس دانشگاه نشستن رو ندارید, این کلاسهای فنی حرفه ای میتونه براتون بهترین گزینه باشه. دوره کوتاه, هزینه کم و مدرکی از این مملکت که به اضافه سابقه کاری که تو ایران داشتید میتونه براتون رزومه خیلی خوبی رو درست بکنه.
برای یه سری از کارها همیشه تقاضا هست. کارهایی که به نحوی به پزشکی و پرستاری مربوط میشه از اون دسته هستند, کارهای تاسیساتی ساختمون و تعمیرات ماشین هم به همچنین.
آخرین نرخی که مثلا من از دستمزد مکانیک داریم ( تو شهر خودمون) ساعتی هفتاد دلار برای فقط کار هست. قطعه و اینجور حرفها بماند. البته قرار هم نیست حالا شما به محض گرفتن مدرک و شروع کار اینقدر بسازید , منظورم تقاضا برای کار هست و اینکه تو اینجور کارها واقعا جای جلو رفتن و پولدار شدن هست.
خوب شما نصف روز ( یا بیشتر) رو کلاس میرید و بقیه اش رو میتونید تو یه پیتزایی, رستوران یا فروشگاهی کار کنید. نترسید. باور کنید عار نیست. درسته شما مهندس بودید, دفتر و دستک خودتون رو داشتید. اما اینجا وضع فرق میکنه. خیلی از این آدمهای کله گنده هم کارشون رو از گارسونی و تی کشیدن شروع کردن. یعنی روندی هست که همه میرن. اصلا چرا اینقدر نگران این هستید که به محض اومدن برید تو رشته خودتون سرکار؟ باور کنید گزینه های دیگه ای هم هست.
البته کسانی هم هستند که به محض اومدن و با توجه به زبان دونستنشون میرن سر کار تخصصی و خیلی هم موفق میشن. اما اغلب اینطور نیست. کار اول رو فقط شروع کنید. نگران هیچی نباشید.
آها یه چیز دیگه که به شدت , یعنی به شدت, من بین ایرانی های اینجا و مراجعه کننده هام میبینم ترسشون هست از اینکه کار عوض کنند. با این توجیه که آدم بهتره یه کار رو نگه داشته باشه و این واسه سابقه اش خوب نیست که هی کار عوض کنه. این حرف درستی هست . اما نه برای درجه ای که شما توش هستید. تو سالهای اول شما باید از اینجا به اونجا برید تا کارهای مختلف رو امتحان کنید. کسی از شما نمیپرسه چرا مک دانلد رو ول کردید و رفتید جی سی پنی سرکار. یه بار من و یکی از همکارام, به عبارتی ریسم, نشستیم و کارهایی رو که اون از شونزده سالگی کرده بود و یادش بود رو نوشتیم. باور کنید به بیشت از صد کار میرسید ( دوستم الان سی و شش سالشه). شما همیشه میتونید بگید که دنبال موقعیت بهتر بودید و حتی بیست و پنج سنت اضافه در ساعت هم برای شما موقعیت بهتر هست.
درسته که شاید در رده های بالاتر زیاد خوش آیند نباشه که فرد هی جای کار رو عوض بکنه, اما تو سالهای اول واقعا مهم نیست. باور کنید.
خود من سال اول رفتم به یکی از این مدرسه ها. فکر کنم قبلا هم گفتم. جایی واقعا بدی هم بود. ولی هشت ماه گذشت. یه مدرک گرفتم که مثل همون مدارک کار با کامپیوتری بود که تو ایران داشتم. برنامه های مختلف مایکروسافت آفیس. هشت صبح تا سه بعد از ظهر. از اونجا هم مستقیم میکوبوندم میرفتم یه ور دیگه شهر تو یه رستوران ” ساب وی” کار میکردم تا نه شب که مغازه میبست و تا ده هم معمولا تمییز کاری طول میکشید. دقیقا نه ماه من تمام شنبه ها و یک شنبه ها هم کار کردم. بعدش موقعیت این کارم پیش اومد که گرفتمش و بعد که خیالم از بابت در آمد راحت شد و دیدم میتونم پول دانشگاه رو بدم رفتم کلاس برداشتم. اونهم تماما کلاسهای شب رو که روز بتونم کار کنم. گذشت اون دورانی که باباهه پول میداد و ما درس میخوندیم. اتفاقی هم نیافتاد. نه ما هر شب آشغال کول کردیم بردیم اینور و اونور. چیزی هم ازمون کم نشد.
در هر حال میخوام این رو بگم . مهاجرت رو به مثابه یه تولد دوباره در نظر بگیرید. فکر کنید زندیگیتون رو قراره مثل یه نوزاد دوباره شروع کنید. روی کارتون تو سالهای اول زیاد سخت نگیرید. طول میکشه. به خودتون زمان بدید.
مرتبط: یه چیز دیگه ای که الان یادم اومد این بود که برای این دوره های فنی میتونید از کالج های منطقه ای هم استفاده کنید که دوره معمولا دوساله دارن و بهتون مدرک فوق دیپلم میدن. من اینجا یه چیزی در مورد فرق دانشگاه و کالج تو سیستم تحصیلی ایالات متحده نوشتم. امیدوارم بدردتون بخوره.
در ضمن اگه سوالی هم تو بخش نظرات بود تا جایی که سوادم اجازه بده جواب میدم.