عکس العملمون در مقابل تعارف و تمجیدهایی که تو رومون ازمون میشه چیه؟ حالا نه لزوما از خود ما , از لباس, عطر, دستپخت , و با بقیه متعلقات. حرفهای اینچنینی مثلا:
چه کت قشنگی.
موهات چقدر خوب شده.
این ظرف غذا چقدر خوشگله.
چقدر این شلوار بهت میاد.
چقدر بهتر به نظر میرسی . .وزن کم/ زیاد کردی؟
و ….
سیستم ما طوری بار آورده ما رو که به خاطر همون خضوع و فروتنی معروف, نباید اینها رو جدی بگیریم. یا یه جوری بگیم که نه اینطور نیست.
نه بابا. حتی شونه هم نکردم موهام رو.
این لباس رو میگی؟ از یه دست دوم فروشی خریدمش.
این ظرف؟ از یه حراجی جلوی خونه خریدمش . بیست و پنج سنت.
نه بابا. کجا بهترم؟ کلی هم وزن اضافه کردم.
اه. اه. خودم از این خیلی بدم میاد. مجبور شدم بپوشمش.
میدونید چقدر این مدل جواب دادن تو روحیه خودمون اثر میذاره؟ خودمون هم میدونیم خیلی از اینها شاید واقعا تعارف یا حتی برای حرف باز کردن باشه. اما چه اشکالی داره باورشون کنیم؟ اینکه بدونیم خوب به نظر میرسیم همیشه اعتماد به نفس بیشتری میده.
از طرفی اینجور پاسخ دادن هم به طرف مقابل یه جور ” خفه شو . من میفهمم دروغ میگی. من خودم این رو باور ندارم ” هست. اونطوری اون هم دیگه نه تنها سعی میکنه به ما دقت نکنه و زیبایی های کوچیک رو نبینه بلکه شاید به کل از معاشرت با ما هم زده بشه.
میشه به جایی اینکه اینطور تو ذوق خودمون و طرف مقابل بزنیم خیلی راحت بگیم. “ممنونم. واقعا اینطور فکر میکنی؟” و این رو باور کنیم.
چند سال پیش این مطلب رو جایی خونده بودم. سعی کردم اجراش کنم. خیلی نکته کوچیکی هست. اما من واقعا دیدم چقدر اثر گذاره. هنوز گاهی یادم میره که جواب درست چی هست. اما وقتهایی که یادم میمونه که تعارف رو قبول کنم دقیقا مبینم که چه اثری تو روحیه خودم و طرف داره.