بلوط

در پلایا همه یک اسم دارند. یک اسم دیگر غیر از اسمشان در دنیای بیرون بیابان.
من اسم پلایایی نداشتم.

کمپ رو به روی ما کمپ بزرگی بود به اسم باغهای تابستانی. یک سالن/ بار خیلی بزرگ و مجللی هم راه انداخته بودند توی بیابان. یک روز توفان شن خیلی شدید شد و سایبان کمپ ما را کند و برد. از آن به بعد پاتوق من برای چرت و استراحت و گپ شده بود کمپ رو به رویی. آدم‌های زیادی را هم دیدم آنجا.

یک شب (که نه در واقع چهار پنج صبح) بر می‌گشتم که بخوابم دیدم یک سری آدم آنجا نشسته اند. فکر کردم یک جرعه دیگر مرا نمی‌کشد. بروم سلام کنم. آقای پشت بار اسمش بود «عمو باک گنده». سه نفر دیگر هم دور بار بودند. یعنی چهار نفر. یک بچه نه ماهه هم بود. زن و شوهری از لوس آنجلس بودند که با بچه‌شان آنجا بودند و یک پسر بریتانیایی که اسم آلمانی داشت و در هنگ کنگ زندگی می‌کرد.

وقتی از آدم‌ها اسمشان را می‌پرسی در آنجا، اگر اسم پلایایی داشته باشند معمولا آن را می‌گویند. گاهی هم هر دو را. از من پرسیدند اسمت چیست. گفتم هنوز پیدایش نکرده‌ام و عجله‌ای هم ندارم. خودش باید بیاید سراغم.

ماکسیمیلیان می‌خواست برود ایران. (کلا خیلی آدم دیدم که می‌خواستند بروند ایران.) یک کمی با هم حرف زدیم در این مورد. با زن و شوهر لوس آنجلسی هم حرف زدیم در مورد اینکه آیا داشتن بچه توی این توفان و سرما سرد نیست. گفتند راحت هم نیست، اما قرار نیست بچه‌دار شدن جلوی زندگی آنها را بگیرد. گفتند اسم بچه هست deconstruction. پدر هنوز اسم پلایایی نداشت اما اسم مادر بود آنارشیست.

بعد یک کمی حرف زدیم در مورد زندگی در آمریکا و اینکه هر کداممان کجاها زندگی کردیم. یک دفعه آنارشیست گفت که اوه! اسمت را پیدا کردم. تو «سنتا باربارا»یی.

من نگفته بودم که من دیوانه سنتا باربارا هستم. نگفته بودم که سنتا باربارا تنها جایی است که من به آن می‌توانم بگویم خانه. نگفته بودم که آرزویم است که برگردم و آنجا زندگی کنم. نگفته بودم که بهترین سال‌های زندگی‌ام را آنجا گذرانده‌ام. نگفته بودم که تصویر من از مزرعه و مهمان‌خانه‌ام در سنتاباربارا است که هر شب موقع خواب در سرم می‌چرخد. نگفته بودم که عالم و آدم می‌دانند که من خودم را سنتاباربارایی می‌دانم. من فقط گفته بودم که دو سال هم این وسط‌ها سنتا باربارا زندگی کردم.

بعد اینها را گفتم. فکر کنم حتی با بغض هم اینها را بهشان گفتم. آنارشیست گفت که وقتی داشتی اسم شهرها را می‌گفتی به سنتا باربارا که رسیدی لبخند زدی. احتمالا خودت هم نفهمیدی. نفهمیده بودم.

این شد که یک آدمی به اسم آنارشیست که کمتر از یک ربع ساعت مرا دیده بود، اسم پلایایی مرا پیدا کرد. بهترین اسمی که ممکن بود بر روی من گذاشت.

چند هفته قبل در فیس بوک پیغام داده بود که شما هم داری میایی بیابون! گفتم آره. آدرس کمپ‌هامون رو به هم دادیم و قرار شد اونجا هم رو ببینیم.

همزبانی بود که هلند زندگی می‌کرد.

روزهای آخر درگیری زیاد بود. فقط آدرس «فایر چت»هایمان را هم به هم دادیم و من گفتم که سه شنبه می‌رسم.
بعد آنجا همدیگر را دیدیم. اسم «پلایا»یش آپریل بود. پلایا اسم شهری است که در «صخره-سیاه شهر» ساخته می شود هر سال.
آمد و کمی حرف زدیم. من حدسم این بود که مرا از اینجا می‌شناسد. آنقدر خوب می‌شناخت که می‌دانست حرف زدن از وبلاگ مرا نا-راحت می‌کند. اصلا حرف بلاگ هم نزدیم.

با هم رفتیم دوچرخه سواری. خیلی هم حرف نمی‌زدیم. من راحت بودم با سکوت و فکر کنم آپریل هم. بعد عادت کردیم هر روز یک بار می‌رفتیم یک جا بستنی یخی بخوریم. رفتم هم کمپی‌هایش را دیدم. جک به من یک لیوان دست ساز سفالی داد و یکی دیگر از هم کمپهایش هم یک روسری. خودش هم یک روز ناهار برایم پاستای خوشمزه پخت. دو روز آخر هم را ندیدیم. الان که اینها را می‌نویسم دلم می‌خواهد دوچرخه ام را بردارم و بروم کمپشان که با هم برویم بستنی یخی بخوریم. هر روز کمپشان هات داگ و جین و تانیک می‌داد و من هر روز می‌خواستم بروم و هر روز خراب‌تر از این بودم که بروم.

یک روز کمپ ما بود. حرف این بود که باید برای عکس گروهی لباس آبی بپوشیم و من گفتم که من لباس آبی ندارم. فردایش که از خواب بیدار شدم دیدم توی سبد دو چرخه ام یک تاپ آبی هست و یک کرم مرطوب کننده لب. خودش رفته بود.

-اسمت چیه؟
-لوا. تو چی؟
-جان.
-خوبی؟ خوش می‌گذره بهت؟
-آره. اینجا خیلی خوبه. من دفعه اولمه. کجایی هستی؟
-ایرانی. سن فرانسیسکو زندگی می‌کنم.
-من نیویورک زندگی می‌کنم. اما ترکم. مال ترکیه.
-مرحبا جانیم. نسل سنیز؟
-اوه. ووو.. بنده ایم. سن نسل سنیز؟
-ایم.
-اسم ترکی من جهان ه. شما ایرانی‌ها هم جهان دارید.
-آره. پس تو جیهان جانیم هستی.

صدای موسیقی خیلی بلند بود. داشتیم می‌رقصیدیم که این حرف‌ها را زدیم. جهان گفت بیا برویم یک جایی یک نوشیدنی پیدا کنیم. روبوتهارت شب‌ها آخرین جای بیابان موسیقی دارد.

راه افتادیم به سمت «آخرین واحه» که آخرین کمپ شرق است. گفتم من یک سال ترکیه زندگی کردم. آنجا انگلیسی درس می‌دادم. گفت کجا. گفتم یک شهر کوچک شمال آنکارا. جهان ایستاد و یک دفعه دست مرا گرفت. پرسید: «چه شهری؟» گفتم یک شهر کوچک به اسم چانکری. حتی ترک‌ها هم نمی‌دانند که کجاست.

حالش را نمی‌دانم چطور بگویم. یک چیزی بین گریه و خنده بود. گفت من آنجا بدنیا آمده ام.
حالا حال خودم را نمی‌دانم چطور بگویم. دوازده سال بعد از آن سال، حالا یک جایی وسط بیابانی در نوادا، من دارم با غریبه‌ای حرف می‌زنم که به من می‌گوید در چانکری بدنیا آمده. من دلم می‌خواست می‌شد آن لحظه را قاب کرد. من دلم می‌خواست بلد بودم که بنویسم آن حال لحظه چقدر چقدر چقدر خوب بود.

ما ساعت‌ها حرف زدیم. ویسکی خوردیم و حرف زدیم. یک جاهایی برگشتیم و رقصیدیم. هر یک ساعت یکی‌مان می‌گفت «چانکری» و ما هنوز متعجب بودیم. دیگر همدیگر را ندیدیم. من قرارم با خودم این است که از آدم‌های آنجا اسم و آدرس نمی‌گیرم برای بعدش. همه چیز برای من همانجا می‌ماند. اما دلم می‌خواست می‌شد آن لحظه را می‌شد یک جور نگه داشت. این همه چیزی است که مرا می‌کشد به سمت این بیابان. این آدم‌ها. این آدم‌های ناشناس ولی آشنا. این آدم‌ها. این داستان‌ها.

آدم‌ها معمولا تا بعد از طلوع آفتاب دارن هنوز می‌رقصن و بیابون‌گردی می‌کنن. همسایه ما (که اسم کمپشون بود جویزم Joyism) صبح‌ها به این زامبی‌های شب‌گرد، قهوه و بیکن می‌داد. از ساعت هفت تا ده معمولا. صبح‌ها که بر می‌گشتم، براشون بازار گرمی می‌کردم. این علامت رو می‌بردم سر کوچه و داد می‌زدم بیایید قهوه بخورید!

سه شنبه ظهر رسیدیم. سه چرخه‌ام را (داستانش جداست) سر هم کردند هم کمپی‌هایم و من بالای سرشان ایستادم و غر زدم که زود باشید و تند باشید. بعد گفتم خب حالا برویم بگردیم. برویم بگردیم برویم بگردیم. آنها هم ذوق مرا برای سه چرخه سواری دیدند گفتند برویم بگردیم.

راه افتادیم. این تصویر شهر از بالاست (آنهم داستانش جداست). راه افتادیم در مرکز شهر گشتن. ایستادیم یک جا یخ خوردیم و رفتیم که راه بیافتیم که سر من چرخید به سمت راست و مغزم ایستاد!

طبعا معلوم بود که یک شوخی است. اما من نمی‌تواستم تشخیص بدهم که شوخی خوبی است یا شوخی بدی. رفتم کنار وانت. چند نفری دور وانت بودند. همزبان. من هنوز حسم عجیب بود. از اینکه نمی‌دانستم حسم نسبت به جریان چیست بیشتر کلافه شده بودم. از چند نفر پرسیدم تا صاحب وانت و پرچم را پیدا کردم.

یک مرد آمریکایی بود. مثلا چهل ساله. پرسیدم جریان چیست. گفت می‌دانی که جوک است دیگر؟ گفتم آره. اما نمی‌‌دانم جوک خوبی است یا نه. گفت من چند هفته ایران بودم. تازه برگشتم.این را هم سوغاتی آوردم. بعد شروع کرد راجع به مهمان‌نوازی ایرانی‌ها و اینکه چقدر آنجا بهش خوش گذشته بود حرف زدن. دوستانم را نمی‌خواستم منتظر بگذارم. بهش گفتم من می فهمم که جوک است، اما حس خودم را الان دوست ندارم. خداحافظی کردیم.

شب، شان، یکی از همگروهی‌هایم، از من در مورد پرچم پرسید. گفتم از طرفی فکر می‌کنم باید به اینهمه تضاد بخندم اما از طرفی یک دفعه دیدن این تصویر و این نوشته اینجا، آخرین جای جهان که آدم انتظار این عکس را دارد، برای ماها که زیر این عکس‌ها زندگی کردیم و این چشم‌ها بیست سال بالای سرمان بود، مواظبمان بود، هشدار به ما بود، حس خوبی ندارد. هر چند که آدم بداند قصد شوخی است.

تاثیر عکس های اول همه کتاب‌های درسی، کلاس‌های درس، دفتر مدرسه، اداره‌ها، حتی مراکز خصوصی…همه عکس‌هایی که بالای دیوار، بالای تخته سیاه، جایی بالاتر از قد آدم زده‌اند که همیشه آدم حواسش باشد که چشم‌هایی او را می‌پاید. این‌ها آنقدر می‌رود توی جان آدم که وقتی پانزده سال هم از تاریخ دیدن این عکس‌های روی دیوار گذشته باشد، همان حس می‌ریزید توی آدم. گفتم اینها چیزهایی است که برای شماها یا برای آن آدمی که این پرچم را به عنوان یک سوغاتی خنده‌دار آورده معنی ندارد. یک عکس است. یک خط نوشته است (که لبیک با رهبری لبیک با حسین است.) من می‌توانم این خط را برای تو یا برای او ترجمه کنم. شما ممکن است معنای لغوی «رهبر»، «لبیک» و «حسین» را بفهمید اما مفهوم این کلمه‌ها برای ما فرق دارد.

شان گفت زیاد فکر نکن. گفتم اصلا فکر نمی‌کنم. یک لحظه دیدن آن عکس همه اینها را ریخت توی من. حالا هم دیگر مهم نیست. گفتم یک روز برویم زیر پرچم برقصیم.