یعنی نی‌نوای علیزاده چطور رفته اینطور با خون ما، با استخوان‌های ما عجین شده، با جانمان یکی شده که مهم نیست کجا،‌ کی، در چه حالی نوایش بیاید و بغض گلو را فشار ندهد و گوشه چشم خیس نشود؟