قهر هم اگر باشم،‌ حرف می‌زنم

در زندگی روزهایی هست که با خبربد شروع می‌شود. مثل همین امروز. مثل خبر رفتن یک خاطره. اما خاطره مگر می‌رود؟
هیچ چیز شکیبایی برایمان اگر نماند همان یک جمله‌اش از همان عاشقی‌های دوره نوجوانی بسمان است. جمله‌ای که معلوم نیست لبخند را به لب چند نوجوان- شاید حالا دیگر جوان‌شده- قهر کرده آورد. «قهر باش. اما حرف بزن.»
فقط این گلوی حرف زدن برایمان باقی مانده،‌ نه چیز دیگر.