قرار است در شش ماه آینده دوبار اسباب کشی کنیم. قراردادمان با این آپارتمان آخر آوریل تمام می‌شود و قبلا هم گفته بودم که وسط بازسازی کل مجتمع‌اند و قرارداد ها را تمدید نمی‌کنند. باید فکر خانه نو بود. از طرفی بالاخره ما عزممان را جزم کردیم که آخر تابستان از این شهر برویم. راه دوری نمی‌رویم. اما همینکه از اینجا بیرون می‌رویم خودش اولین قدم است. چهار سال است که من اینجایم و هنوز نتوانسته‌ام اندکی از بودن در این شهر لذت ببرم. شاید هم فقط نگرش منفی خودم از روز اول بود و هرجا بروم آسمان همین رنگ باشد. اما قدم اول کندن مهم است. حالا که تصمیمان را برای قدم اول گرفتیم می‌دانم بقیه جاها آسان‌تر خواهد بود. اما مشکل فعلا اینجاست که اینجا معمولا برای اجاره دادن خانه ها قراردادهای شش ماه یا یک ساله باید بست و ما فقط باید برای چهار یا پنج ماه یک خانه پیدا کنیم. اینکه چرا الان نمی‌رویم هم خودش داستان دیگری دارد. از درس من در این شهر هنوز یکسال کامل دیگر مانده اما من واقعا ترجیح می‌دهم رفت و آمد کنم و اینکه وضعیت وحید حداقل تا سه یا چهار سال آینده مشخص است. یعنی او می‌داند که کجا باید باشد برای درسش و من فعلا وضعیتم خیلی معلوم نیست که کجای امریکا بیافتم. بنابراین یک جورهایی منطقی‌تر بود که از امکانات دانشگاه او استفاده کنیم. در هر حال به دوستانمان نزدیک‌تر می‌شویم و این خوب است.
حالا مشکل یکبار خانه پیدا کردن اینجاست بعد اسباب کشی بعد یکبار خانه پیدا کردن آنجا و یکبار دیگر هم اسباب کشی. انگار دیگر باید از وسواسم برای شکل و اندازه و مدل خانه صرفنظر کنم. مدل زندگی ما برعکس خیلی از زوج های دیگر دانشجو بود. همه از زندگی دانشجویی و خوابگاهی و مشترک با یک سری آدم دیگر به زندگی دو نفره کاری و مستقل می روند ما بعد از چند سال کار مداوم و دستمان توی جیب خودمان رفتن و خوب خرج کردن تازه قرار است برویم زندگی دانشجویی بکنیم که اصلا هم بد نیست و شاکی هم نیستیم. اما ترک بعضی عادت‌ها از جمله راحت خرج کردن و نگران قسط‌های سرماه نبودن خیلی راحت نیست. سر پیری و معرکه گیری حکایت ماست.
در هر حال از اعوان و اخوان اطراف و اکناف برای مراسم باشکوه اسباب‌کشی در هر دو فصل دعوت رسمی به عمل می‌آید. جهنم و ضرر چلو کباب هم می‌‌‌دیم اگه کارگر خوبی باشید….نگفتم ترک عادت سخته؟