حقوق شخصی

خیلی علاقه مند بودم بدونم چه جوری میشه با دانشگاههای ایران مکاتبه کرد. اینکه دانشجویی که خارج از ایران داره درس میخونه یا فارغ التحصیل شده چه جوری میتونه با یه استاد راهنما تو ایران مکاتبه کنه و اگه زمینه تحقیقاتش به ایران یا جامعه ایرانی برمیگره بتونه از منابع ایرانی بهره ببره. به طور مثال منی که میخوام در مورد زنهای ایران یا خشونتهای خانگی در جامعه ایرانی تحقیق کنم, آمریکا یا ایرانیان محدود اون نمیتونن منبع خوبی برای انعکاس واقعیت موجود تو ایران باشن. بهترین راه بودن در اون مکان و تحقیق ملموس هست اما واسه من این امکان فعلا وجود نداره. مشتاق بودم بدونم استادها یا حتی دانشجوهای گروههای درسی ایران چه جوری میتونن کمک باشن, منابعی رو معرفی کنن یا بشه از تحقیقات مشترک استفاده کرد و به تبادلشون پرداخت. همین وسوسه بود که پای من رو به وبسایتهای دانشگاههای ایران باز کرد.
تو این وب سایت اطلاعات خوبی گرفتم در مورد وبسایتهای دانشگاههای ایران و خوب از سایت “ یو تی” هم شروع کردم.
این وب سایت بزرگترین دانشگاه ایران هست ! نه خیر. من اصلا پر توقع نیستم. طراحان وب سایتی که من تو ایران دیدم و دارم میبینم خیلی عالی هستن. با بهترین ها تو دنیا قابل مقایسه. تو ایران ما مشکل توان علمی نرم افزاری رو نداریم. یعنی واقعا نمیشه برای بهترین دانشگاه ایران یه سایت جامع تر درست کرد؟ خیلی از لینکهای این وب سایت هم باز نمیشه.
من هم نامه ای رو که تهیه کرده بودم به آدرس ایمیلی که داده شده بود فرستادم. ( این جریان شاید مال سه چهار ماه قبله) و هنوز هیچ جوابی دریافت نکردم. حتی اینکه بگن فلانی ایمیل شما رسید. اون رو دیلیت کردیم! در حالی که اخلاق نامه نگاری های اداری حکم میکنه که حداقل به فرستنده نامه دریافت نامه و مراحل بررسی اون نامه رو خبر بدن. اون نامه چند بار دیگه هم به این دانشگاه و چند دانشکده دیگه علوم اجتماعی فرستاده شد اما دریغ از یه جواب!.
سایتهای دیگه هم به همین ترتیب . شهید بهشتی , شیراز , امیر کبیر و چند تایی دیگه. جالب هم اینه که همه یه بخشی دارن به اسم نظر خواهی راجع به وب سایتشون. من تو همه اونها حتی اونهایی که به رشته من ربطی نداشت یه چیزهای نوشتم اما دریغ از یه جواب.
باز بعضی از این سایتها یه ذره بهتر بودن. مثلا سایت امیر کبیر برای کار براش یه اسم عبور و رمز عبوری گذاشته بود , اما بعضی ها واقعا دیگه نوبر بودن.
یه نگاه به این سایت بندازین . این سایت دانشکده عمران هست. دانشگاه آزاد که به نظر من وقتی یه آدمی پول بیشتر هم میده باید آش بیشتر هم بخوره. هر چند سیستم دانشگاههای خصوصی ایران ظاهرا فرق داره.
مسولین این سایت حتی زحمت نکشیدن یه بخش واسه دانشجوی بیچاره که داره هر ترم خدا تومن بهشون پول میده درست کنن. به صورت بسیار شیک ریز نمرات دانشجوها رو به فرمت پی دی اف گذاشتن اون تو. تکلیف اون بنده خدایی که نخواد یکی دیگه نمره اش رو بدونه چیه؟
نگین اینها همه پسرن و پسرها از این قرتی بازی ها بلد نیستن. پسرهای همدرس من تو عمران واسه یه نمره گریه هم میکردن.
اینترنت چیز خوبیه. مامانیه. نازه. اسباب بازی خوبیه. باهاش میشه خیلی کارها کرد. بی اف جی اف پیدا کرد, چت کرد, وبلاگ نوشت, فضولی کرد, عکسایی خانوادگی مردم رو نگاه کرد, یه وقتهایی هم باهاش کار مفید کرد مثلا درس خوند و آهنگ بنیامین گوش کرد! اما محض رضای خدا که چی بگم. محض رضای نوامیس مردم , چیزی هم هست به اسم ” پرایوت پالسی” که باید چیزهای خصوصی مردم رو توش پنهون نگه داشت. همکلاسی ها اصلا هیچی. شاید این بنده خدا واسه دوست دخترش کلی قر و فر مهندسی اش رو اومده که شاگرد اولم و از این حرفا. فردا اگه بابای دختره بخواد بره تحقیق چی؟ نکنید این کار رو. با زندگی و آینده یه جوون بازی نکنید. یه کلمه عبور واسه یه دانشجو درست کردن که دیگه ماموریت غیر ممکن نیست که تام کروز بیاد انجامش بده که! شما که یکی از حداقل یکی از همون نمره تک هاتون یه طراحه سایته. تازه یه ده هم بهش بدین حاضره همه کاری بکنه واستون. ( چیه؟ انتظار ندارین که لینک بدم که حالا بگردین دنبال نمره هاش)
من از این موندم که این همه بچه نابغه ما داریم چرا یکی این سایت رو هک نمیکنه؟