برای منی که روزمره می نوشتم حالا ننوشتن سخت است. یعنی ننوشتن سخت نیست, دوباره شروع به نوشتن و مرتب نوشتن سخت شده است. فکر می کنم از سوژه خالی شده ام. زندگی همان روال همیشگی را دارد با همان فراز و نشیب ها. روزهای خستگی و آرامش. بدون تغییر و یا صدایی بلند. تکراری نیست. هیچ روز زندگی تکراری نیست. هر روز صدای خودش را دارد. طعم خودش را دارد. می توان همه مزه تلخ یک روز را با خوردن یک هندوانه درسته و تمام شب را خندیدن و در دستشویی گذراندن عوض کرد.میدانی. باید با زندگی لاسید. تنها راهش همین است. یعنی راستش چاره دیگری هم نمانده. وقتی هر روز دستش را میکشد به جاهای از بدنت, تو هم نباید کم بیاوری. تو هم شروع کن به دست به سرو رویش کشیدن. اینطور حداقل دلت نمی سوزد که ازت سواستفاده شده! زندگی را می گوییم ها.
لااقل قبلا نگران درس و دانشگاه و کار و آینده و اینها بودم, شکر خدا دیگر به اینها فکر هم نمی کنم. می آیند و می روند. همانطور که همه این سالها آمدند و رفتند و به ریش ما که خودمان را برایشان کشتیم, خندیدند.
یک مدت هم نگران قیافه و دک و پزمان باشیم. برویم دستی به سر این کله فرفریمان بکشیم. لباس رنگی بخریم. دامن چین دار بپوشیم با کتونی و به هرکه فکر کرد ما احمقیم, لبخند بزنیم یا حتی یکی از انگشتهایمان را نشان بدهیم. دیگر چه کنیم؟
آها. بروم آشپزی کنم و هیچ کس را به محل عشقبازی ام راه ندهم. باور می کنید که من آشپزی هم می کنم و حتی گاهی عاشقانه آشپزی کردن را به هر کار دیگری در این دنیا ترجیج می دهم؟ در آشپزی لذتی است که در هیچ عبادتی نیست. یا دست کم برای من نیست. مهمان بازی هم خوب است. تازگی ها از مهمان بازی خوشم آمده. دلهره مخصوص خودش را دارد و با ولع منتظر تعریف و تمجید های مهمان ها بودن درد خود خواهی آدم را تسکین می دهد. تایید طلبی با صدای بلند آنهم از انسانهای زنده و نه در بخش نظرات! خوب است دیگر.
گرفته ام در یکی از این سایتها آگهی دادم که یک نو آموز تنیس در فلان منطقه دنبال همبازی می گردد. راستش از روی بیکاری بود. حالا نامه پشت نامه که من فلانم و قدم و وزنم فلان است و فلان جا زمین خوبی هم دارد. بیا بازی کنیم. منهم تازه یادم آمده که تمام طول کلاس را با راکت قرضی مدرسه بازی می کردم و حتی راکت هم ندارم و هم دلم میخواهد آخر هفته ها فقط بخوابم. خیلی از خودم خجالت کشیدم. باید از این به بعد سنجیده تر آگهی بدم.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ