زهر

راحته دوست داشتن کسی تو اوگاندا. راحته هر ماه برای بچه ای تو ی رواندا که ایدز داره پول و عروسک بفرستی. آسونه که آن لاین غذای نیجریه ای سفارش بدی و دفعه بعد که نگهبون شبونه اداره ات رو می بینی بهش بگی که از غذاهاشون خوردی. خیلی راحته که بگی فاحشه های تایلند و کوبا باید وضعشون درست بشه. راحته که بری تو یه هتل پنج ستاره و تو یه کنفرانس قاچاق جنسی در اروپای شرقی رو محکوم کنی. آسونه که برای روسپی های ایرانی حکم داشتن کارت بهداشت و خونه و جای امن رو صادر کنی. تو کلاسهات از حقوق همجنسگرا ها حرف بزنی و وقتی نوجوانهای ایرانی رو به جرم همجنسگرای اعدام می کنن, تو براش مقاله بنویسی و از کلاسات نمره اضافه بگیری.
آره. راحته. همیشه دوست داشتن اونی که فرسنگها با تو فاصله داره راحت تره و راهکار واسه حل مشکلاتشون آسون تر.
—-
ولی یه وقتایی چیزی تو این گلو گیر میکنه. مثل وقتهایی که اون زن دوباره پیداش می شه و همه اون رو به تو حواله میدن. کسی پیشش نمیشینه. کسی نمی تونه پیشش بشینه. تو کالسکه بچه های دو ساله و سه سالش همیشه پر از استخونه و گوشتهای گندیده. هر وقت صدای یکی از بچه ها در می آد, یه استخون میده دستش. می آد رو صندلی کنار میزت میشینه. تا آخرین حد ممکن خودش رو به میز می چسبونه. به خیال خودش تو نمی فهمی که دستش رو می ذاره تو شلوار گرمکن همیشگیش. تمام نگاهش به سینه های تو دوخته شدن.
نفس عمیق میکشی. به خودت می گی فقط امروز رو صبر کن. فقط امروز. ازش می پرسی که چکاری مینتونی امروز براش بکنی؟
اگه خوش شانس باشه و بچه هاش خوابیده باشن, سریع به ارگاسم میرسه. اونوقته که آروم یه نفس عمیق می کشه و بهت می گه : می خوام امتحان تایپ بدم. تو که میدونی. دنبال کار دولتی ام. می شه همینجا رو میز تو امتحان بدم؟ لبخند میزنی. میدونی که حتی روشن کردن کامپیوتر رو هم بلد نیست. بهش می گی: نه . اینجا نمی شه. ولی هر وقت مدرک تایپت رو گرفتی بیا خودم واست فرمها رو پر می کنم. همین روزا یه کار خوب پیدا می کنی.
—-
چقدر از خودت خجالت میکشی وقتی بعد از رفتنش همه میز و صندلی و حتی قاب عکسهای رو که دستش بهش خورده رو ضد عفونی می کنی؟ چقدر سخته که با عطر شانلت همه میزت رو می پوشونی؟ چقدر ته دلت دعا میکنی که دیگه نیاد؟ چقدر دلت می خواد این دفعه که اومد بهش بگی که سرت شلوغه و نمی تونی بپذیریش؟
سخته. مگه نه؟