اصولا من از بچگی یه مرضی داشتم به اسم ” خفه شدن در صورت حرف نزدن” که هنوز هیچ درمانی براش پیدا نشده. یعنی اگه یه مدت هم سعی کنم خفه شم یه دفعه بد میزنه بیرون. بنابراین نشستم با خودم صلاح و مشورت کردم دیدم خفه شم و بمیرم یا فحش بخورم. دیدم خوب مردن خیلی بده. این شد که تصمیم گرفتم فحش بخورم. همه چی تموم شد قبول ولی مرض من چی ؟
————
این بابای ما انگار یه جور تعهد اخلاقی داره وبلاگ ما رو بخونه. مخصوصا اگه یه وقتی قراره باشه بیان خونه ما. فکر کنم بشینه تند تند با اون عینکش پست آخر رو بخونه و میخواد بگه که آره من هم میدونم تو چی میگی. ( الهی بگردم دورش) این شد که این هفته که شنبه خانواده گرامی ما رو مفتخر نمودن اولین حرفی که پدر جان بعد از لم دادن روی مبل فرمودند این بود : ” این کوروش ضیابری کیه لوا؟” لطفا قیافه من کفگیر به دست رو که با پیش بند از آشپزخونه فریاد زدم رو مجسم بفرمایید.
———-
ما یه همکار آمریکایی با حال داریم که روزی که ریسمون اخراج شد ازم پرسید که به فارسی چی میگی وقتی خیلی خوشحالی؟ من هم یه ذره فکر کردم و گفتم میگم ” There is a wedding party in my ass” حالا من میگم حسین و جلال هم خودشون نمیدونستن که چهwedding party میسازن in HIS ass .
———–
ما یه دوره ای بچگی کرده بودیم و با یه سری رفقا یه خونه گرفته بودیم و اوقات رو به الواتی میگذروندیم. یه رفیقی بود که ادعاش در زمینه رابطه هاش خیلی بود. میگفت من این قدرت رو دارم که آدم و نوع رابطه رو خودم تعیین کنم و اونجوری که خودم میخوام جلوش ببرم. بعد هم معتقد بود که این اشکال زنهاست اگه تو رابطه هاشون اذیت میشن . به خاطر اینکه خیلی ضعیفن و اختیارشون رو میدن دست پارتنرها. القصه. همین فلسفه این رفیق ما رو خیلی هم شجاع بار اورده بود. هرچی میگفتیم مادر جان ما که اینجا خونه داریم. طرف رو بردار بیار اینجا. بالاخره میکشنت میاندازن تو بیابون قبول نمیکرد که نمیکرد و به ما میخندید. نشون به اون نشونی که یه نصفه شبی به ما زنگ زدن از فلان بیمارستان که رفیقتون اینجاست. بیاین کاغذ امضا کنید.
همون شبی که داشتیم اون بینوا رو میاوردیم خونه و مواظب بودیم خون ماتحتش ماشین رو کثیف نکنه, با خنده و گریه برامون گفت که فقط سه تا صدا شنیده. قفل در, بخواب, پشت کن!
نتیجه اخلاقی اینکه همیشه رز و شکلات و ماچ عاشقانه نیست. یه وقتی هم تا فلان تو ماتحت آدمه.
( شرمنده)