نهم مارچ دو هزار و دوازده

یه کلاهخودی کادو گرفتم که کله آدم رو ماساژ می‌ده. یه موسیقی‌هایی هم داره و یک سری دکمه که تنظیم می‌کنن. بعد یکی از موسیقی‌هاش یه خانومی رو داره که حرف های متمرکز کننده می‌زنه. اینطوری
بین هر جمله هم دو دقیقه فاصله است
فکر کن در یک دشت ساکت نشسته‌ای
چشمهایت را ببندد
پاهایت را داز کن
نفس عمیق بکش
حالا پاهایت را باز کن
نه. جان من شما بودید، شک نمی کردید این رو اینطوری برنامه ریزی کردند که بعد از چهار جمله بگه پاهایت را باز کن، بعدش به کجا می‌خواد برسه؟ امان از دست این اجنبی‌های مهندس