می ترسم از این حق

چیزی که بیشتر از حمله نظامی, بیشتر از تحریم اقتصادی, و بیشتر از وجهه بد ایرانی بودنم تو دنیا من رو از این جریان میترسونه یه طرف دیگه قضیه هست. آیا ما واقعا تکنولوژی نگهداری این مواد رو داریم؟
گیریم که ما اصلا جنگ هم نکنیم, با اسراییل آشتی کنیم. ایالات متحده بشه رفیق ما, روسیه دیگه اینقد سرمون کلاه نذاره و قصه ما به خوبی و خوشی هم به آخر برسه, این همه تشکیلات و دم و دستگاهی که میدونیم چقدر خطرناکن رو کی می خواد مدیریت کنه؟ اگه یه اشکالی تو سیستم امنیتی و پوششی این مراکز پیش بیاد, ما ها که ید طولانی داریم تو ماست مالی های مدیریتی, چه جوری میتونیم این همه خطر رو ماست مالی کنیم؟ اگه این چه میدونم مواد از مراکزشون نشت کنن و منتشر بشن, چه بلای سر کارکنان اونجا و بعد هم منطقه میاد؟ این حرفهای که در مورد آتش سوزی های عجیب و غریب تو مراکز دور از ذهن میشه چقدر صحت دارن؟ همشون پنبه بودن که به اشتباه کنار بنزین قرار گرفته بودن؟ هیچ وقت کسی جوابی برای این مسائل داده؟ اگه یه اتفاق بزرگتر بی افته چی؟ پنبه این دفعه بیشتر می شه حتما.
چیزای که در مورد چرنویل خوندم و شنیدم جلوی چشمم رژه میرن. ما چند تا رشته مرتبت با نگهداری این مراکز خاص تو ایران داریم؟ چند نفر مدیر مخصوص این مراکز تربیت کردیم؟ اگه عکسهای که تو این شماره “نیوزویک” اومده در مورد تعداد و محل مراکز هسته ای ایران درست باشه, در صورت نشت یا انفجار چه بلایی سر مردم و منطقه می آد؟ تو هیروشیما هنوز بچه ها فلج به دنیا میان و گل و گیاه درست و حسابی سبز نمیشه. چرا راه دور بریم؟ مگه همین مناطق شیمیایی شده تو جنگ با عراق الان وضع بهتری دارن؟ میخوام خوشبین باشم ولی نمیشه.
خیلی میترسم.
پ.ن: نمی تونم لینک اون شماره “نیوزویک” رو که عکس احمدی نژاد رو جلدش بود با یه مقاله از فرید زکریا رو پیدا کنم. همه میدونن که کدوم شماره رو میگم . ولی اگه لینکش رو داشتید بفرستید برام. مرسی