یک مشکل جدید: چرا سوپر من پرواز میکنه اما من نه؟

از صبح مریض بودم و افتاده تو تخت. بدون اغراق حالم خیلی بد بود. دریغ از یکی که بگه خرت به چند. با وایکدین خوابیدم. دیگه خودتون حساب کار دستتون بیاد.
عصر یه ذره بهتر شدم. خواستیم یه ذره از دنیا بی خبر بشیم بریم سینما.
اصولا آدمی که میره سوپر من ببینه میدونه که داره میره واسه خالی بندی پول میده دیگه. پس دیگه نمی شه غر زد که چقدر این فیلم خالی بندی داشت.
من صحنه عنوان بندی اش رو خیلی دوست داشتم. عنوان بندی فیلم سرعت همیشه یادم هست. الان این همه شد جزو عنوان بندی هایی دوست داشتنی من. نور پردازی فیلم هم خوب بود و صدا هم البته. ( دقت کردید که من دیگه الان بلد شدم از این واژه های با کلاس استفاده کنم به خاطر همون کلاس نقد فیلم دیگه….چرا نمی گیرید بابا)
فهمیدیم اسپایدر من ۳ هم چهارم می سال دیگه میاد. اصولا از وقتی ما یه سال منتظر ماموریت غیر ممکن سه بودیم و اونطوری تو ذوقمون خورد دیگه تصمیم گرفتیم منتظر هیچ فیلمی نباشیم.
ولی هنوز من کینگ کنگ رو تو خالی بندی های امسال از همه بیشتر دوست داشتم. سالنی که من کینگ کنگ رو توش دیدم بدون اغراق یکی از بزرگترین سالنهایی بود که حتی تصورش رو داشتم. خود فیلم هم به نظر من خیلی واقعی تر از جنگ دنیا ها یا همین سوپر من بود. اما سوپر من هم خوبه. آدم یاد خود خود بوش میفته. ( راستی میدونید دو روز پیش تولدش بود و پدر مملکتمون شصت سالش شد و تو جشن تولدش هم کلی مزه پروند؟)
در هر حال ما از سینما اومدیم بیرون و هرچی این دستمون رو مشت کردیم و طرف آسمون گرفتیم که پرواز کنیم نشد که نشد. حتی نتونستیم یه ذره بپریم. نمیدونم چرا مردم یه جوری بهم نگاه میکردن ولی. فکر کنم اونها هم تعجب کرده بودن چرا من نمیتونم بپرم.