بلوط

بسم‌الله رحمن رحیم

زندگی‌ام در حال حاضر بند دو فاکتور عمده است. یعنی در واقع به یکی. اگر اولیه جور بشود، آنوقت به فاکتور دوم بستگی پیدا می‌کند.

فاکتور اولیه به سه فاکتور دیگر بند است. اگر اولی بشود، دومی بشود، ممکن است فاکتور سوم در نظر گرفته شود. اگر فاکتور سوم تایید شود، فاکتور اولیه هم تایید می‌شود.

اما اگر اولیه هم جور بشود، دومی بخش مهمی از جریان است.

* حالت مطلوب درست شدن فاکتور اول و دوم است.

* حالت نیمه مطلوب، درست شدن فاکتور اول، اما جور نشدن فاکتور دوم است.

* حالت  نامطلوب، درست شدن بند اول و دوم فاکتور اول، اما نشدن فاکتور سوم است.

* حالت به فنا رفتگی، جور نشدن بند اول فاکتور اول است.

* زندگی بسیار پیچیده‌ای دارم. یک مداد صورتی و یک مداد بنفش بیاورید تا جزییات را توضیح دهم.

خورش (ت) مرغ و آلو درست کردم. بر همگان واضح و مبرهن است که هدف از پختن این غذا، خوردن آلوهاست و بقیه چیزها فقط تزیینات دور آلو هستند. ولخرجی هم کردم از آلوهای نازنینم زیاد استفاده کردم. شمردم. پنج تا بیشتر از حدی که باید می‌ریختم!

حالا چه شده است؟ مهمان اجنبی آمده. هی خورده به به و چه چه کرده. تعریف کرده. اما مرغ‌هایش را خورده، آلوهایش را گذاشته کنار بشقابش! من دلم مثل سیر و سرکه می‌جوشید که نکند حالا بخواهد کمک کند برود این‌ها را سرازیر کند به سطل آشغال! گفتم شما به هیچ چیز دست نزن. من خودم ظرف‌های کثیف را جمع می‌کنم. فکر کنید آدم از آن آلوها بگذرد. رفتم سریع همه را ریختم توی یک ظرفی گذاشتم توی یخچال که وقتی رفت بخورم!

حالا شما بگوید جهان وطنی، بگویید گفتگوی تمدن‌ها، بگویید تساهل و تسامح. تا وقتی مشکل خورش آلوی ما با این غربیان حل نشود، هیچ صلحی امکان پذیر نیست.

بالش می‌ذارم کنار سرم شروع می‌کنم باهاش حرف زدن. یه چیزی بگم؟ نمی‌خندی بهم؟ قول می‌دی؟ نه. می‌خندی. ولش کن. باشه می‌گم. خب می‌دونی. من که دیگه اصلا دوستت ندارم. خب. می‌دونم می‌دونی. یعنی دارم‌ها. نه دیگه مثل اون موقع‌ها. بعد هی خوشحال می‌شم دیگه مثل اون موقع‌ها دوستت ندارم. بعد خیلی خوبه و اصلا دیگه حالم بد نمی‌شه ازت خبری نیست و اینا. خب. یعنی واقعا دیگه مثل اون موقع‌ها نیست. این رو خیلی دوست دارم. خیلی خوبه. البته اینا چیزایی نیست که می‌خواستم بگم ها. اینا مقدمه حرف اصلیه. خب آره. کلا خیلی خوبه که دیگه مثل اون وقتا نیست. اما خب یه چیزای دیگه هم هست که حالا درسته ازشون حرص می‌خورم‌ها. اما باز ته دلم هم خوشحالم ازشون. یعنی هم از اینکه دیگه دوستت ندارم خوشحالم، هم از این چیزا که گاهی- فقط گاهی‌ها- می‌آد تو دلم خوشحالم. مثلا وقتی یه دفعه تو وسط روز تکست می‌دی. بعد خب صدای زنگ تکست تو خب فرق می‌کنه دیگه. خب. بعد من مثلا سر کارم. اصلا هم از تو قرار نیست چیزی بشنوم. بعد از تو کیفم صدای بوق شیپور برادران شیردل میاد. خب زنگ تکست‌های تو اینه. بعد من یهو قلبم میاد تو دهنم. بعد خب یه دفعه می‌میرم که چی شده. بعد فکر کن حالا تو یه چیز خوبی هم نوشته باشی. خب تقریبا هلاک می‌شم. خب. یا یه وقتی که می‌رم عکساتو می‌بینم جونم غش میره. خب این وقتا یه جور خیلی خوبی هست ها. البته گفتم که. من دیگه دوستت ندارم و خوشحالم. اما خب اون وقتا هم خوشحال می‌شم. یه جور خوبی. نه. دیگه اصلا دوستت ندارم مثل اون وقتا. مطمئنم.

دلم میخواست امشب یکی بود که میتونست بهم بگه که نگران نباش. بسپر به من. حلش میکنم.
کسی نیست که چیزی رو بشه سپرد بهش. دوران قهرمانان دوایی و مردهای مجازیه.

این کار که تمام بشود، من آیفونم را مرخص می‌کنم. یک تلفن می‌گیرم که حتی نشود با آن تکست هم داد. هر کس کاری دارد زنگ بزند. فیس‌بوکم را هم می‌بندم. هر کس کاری دارد ایمیل‌ بزند. جدی می‌گویم. از ارتباط مدام خسته‌ام. اینکه حالا چرا نمی‌بندم این است که دارم پولشان را می‌خورم. یعنی بخشی از کارم این ارتباطات است. نه که پول سلام و علیک با شما را بخورم، اما لازمه‌اش حضور در این ارتباط جمعی‌هاست. لازمه‌اش این است که تمام وقت شبانه روز بشود به من زنگ زد و یک چیزی را یادآوری کرد که همان موقع لازم است با موبایل درست شود یا یک بلایی به سرش بیاید.

دنیای بی‌اینترنت در خانه دنیای خیلی خوبی است. دنیای رادیو است و کتاب. می‌خواهم بیشتر بشود.

کلا باید یک چیزهایی رو بنویسم که حالش رو ندارم بنویسم. به چند درد همزمان که «خب که چی؟»، «حالا می‌نویسم»،‌ «ننویسم هم چیزی نمی‌شه» و یک سری دردهای دیگر دچارم.

خوشحالم که تو این ماه که میاد یکی دوتا مهمون دارم و خودم هم میرم یه سفرکی! سپتامبر که بیاد، میشه یه سال که دی سی هستم. اصلا هم زود نگذشت.

● تراشیدن مقدارى از ریش حکم تراشیدن تمام آن را دارد و بنا بر احتیاط حرام است.

 +

در اهمیت ریش برای مردان، کتب بسیاری نوشته شده. لازم به زیاده‌گویی نیست، اما شما را به ته‌ریش، شما را به ته ریش، شما را به ته‌ریش.

حالم خوش نبود و نرفتم سرکار. به جاش یک‌نفس این کتاب رو خوندم.

بدون شک یکی از بهترین کتاب‌هایی بود که در این سال‌ها خوندم. سرگیجه از این همه کاراکتری که به این خوبی و قدرت کنار هم چیده شده بودند. نمی‌دونم به فارسی ترجمه شده یا نه. به اسدالله امرایی ایمیل زدم امروز و گفتم این کتاب رو ترجمه کنید! دیدم فارسی ترجمه شده به اسم «بازدید با جوخه احمق‌ها». به نظرم اگه متن رو آدم بخونه خیلی «احمق» معنا نداره اون کلمه goon و بیشتر به آدمی می‌خوره که ما در زبان عامیانه خودمون بهش می‌گم کسخل. به نظرم شاید ترجمه‌اش باشه دیدار با دار و دسته کسخل‌ها. (به خاطر اینه که من تاحالا مترجم نشدم. این وضع ترجمه من خواهد شد.)

یک فصل کتاب پاورپوینت هست. پاورپوینت بچه یکی از کاراکترها که البته خودش هم طبعا می‌شه کاراکتر تمام یک فصل.

همراهی داستان با موسیقی راکی- که آدم وسط خوندن متوجه می‌شه چطور داره توی داستان شنیده میشه- یه اصل دیگه هست. شاید فصل اول و دوم هنوز به نظر ساختارسازی معمولی هست، اما یه دفعه آدم می‌افته توی این چرخ و فلک کارکترها و زمان‌ها که شاید تنها ربطشون بهم یک کاراکترای در جای دیگری از زمان و مکان باشه.

کتاب رو که خریدم اصلا نمی‌دونستم چی هست. بعد از خریدنش دیدم توی صفحه اولش نوشته که پولیتزر برده و یه عالمه جایزه دیگه. یه حس غرور خوبی از انتخابم با چند دقیقه ورق زدن کتاب تو کتابفروشی بهم دست داد. از اونها که آدم اگه بشنوه یکی دیگه میگه از این چس پزهای روشنفکری. از همون‌ها که ای ول. هنوز حست کار میکنه. دیشب که تمام شد دیگه از بس آبجو خورده بودم مست بودم. فصل‌های اخر برام مثل فیلم سینمایی شده بود. انگار داشتم می‌مردم که ببینم چی میشه در حالی که می‌دونستم کاملا قراره هیچ اتفاقی نیافته در آخرش و اصلا آخر نداره که همینطور هم بود.

اما تو مستی این نقشه کاراکترها رو روی میزم کشیدم:

امروز که داشتم برای آقای امرایی ایمیل می‌زدم، دنبال لینک کتاب می‌گشتم که این صفحه رو پیدا کردم.  حسم قشنگمثل این بود که ای ول! حس کتاب برای یه عالمه آدم دیگه هم می‌تونه همین باشه که باید نقشه‌اش رو کشید. حال خوبی دارم الان.