بلوط

If I fuck you, you would be done! Your choice.

All I know is that I miss you and I need to say it. There is this need inside me to say it, but then I get to that “what’s the point”? And I keep forgetting that the whole point is that miss you and nothing else. But then …

این عکس، این کوتاه‌ترین داستان.

فردا صبح یک مصاحبه کاری دارم. یعنی مرحله اول است که ببینید اصلا از من خوششان می‌آید که مصاحبه جدی‌تری بکنند یا نه. از عصر یک دسته مارچوبه را گذاشتم توی یک لیوان آب، جلوی خودم روی میز و با لبخند با مارچوبه‌ها حرف می‌زنم. این وسط، یادداشت هم بر می‌دارم، فیس بوک بازی هم می‌کنم. یک مقدار کار هم (در هر حال الان هم کارمند هستم)‌انجام می‌دهم، اینستاگرام را می‌پایم و برای لورکا توپ هم می‌اندازم. البته سعی می‌کنم به مارچوبه‌ها بفهمانم که من همه حواسم به آنهاست و در واقع دارم به آنها نشان می‌دهم که چطور می‌توانم «مولتی تسک» باشم.

بله. علاقه من به شرکت شما چیز تازه‌ای نیست. من مدتها بود که به دنبال فرصتی بودم که بتوانم با این شرکت وارد رابطه کاری بشوم و الان خیلی خوشحالم که این موقعیت پیش آمد. البته فقط علاقه نیست. شما اگر به سابقه کاری ده ساله من نگاه کنید….مارچوبه‌ها لبخند می‌زنند و من ادامه می‌دهم. این وسط یک قابلمه عدسی هم پختم. من می‌توانم هفته‌ها عدسی بخورم. البته اگر چیزهای دیگر هم باشد می‌خورم، اما معمولا چیزهای دیگر نیست.

این وسط یک ذره گریه هم کردم. یعنی برایش یک پیغام دادم که اصلا بی‌ربط بود و چیز گریه داری نداشت تویش، اما از اینکه دلم برایش تنگ می‌شود و حرف بی‌ربط می‌روم می‌زنم اعصابم خورد می‌شود و گریه می‌کنم. گفت پریودی. گفتم نه خیر! سعی می‌کنم مارچوبه‌ها گریه‌های مرا نبیند. درست است که آدم‌های قوی هم گریه می‌کنند، اما صاحبکار آینده بهتر است نقاط قوت آدم را در چیزهای دیگر ببینید. فین می‌کنم و به مارچوبه‌ها می‌گویم ببخشید آلرژی بهارانه است. مارچوبه‌ها می‌گویند خواهش می‌کنیم.

یک آدمی هم این وسط آمد -که یحتمل الان اینجا را هم می‌خواند- که دیروز مرا دیده امروز مرا گوگل کرده و به اینجا رسیده و دیده که من چقدر خودم هستم. می‌خواستم بگویم ای جوان! من خودم هم نمی‌دانم کیستم! آخه تو چطوری می‌دونی من کی ام با چار صفحه بلاگ خوندن. اما اینها را نمی‌توانستم جلوی مارچوبه‌ها بگویم. صاحبکار آدم لازم نیست بفهمد که آدم خودش هم نمی‌داند کیست. به مارچوبه‌ها گفتم که من خیلی اهداف مشخصی در زندگی دارم و می‌دانم که در پنج سال آینده کجای زندگی‌ام خواهم بود. بعد آن آدم اصرار کرد که با من تلفنی حرف بزند. گفتم من تلفنی حرف نمی‌زنم. گفت در فیس بوک بگیرمت . گفتم آقای عزیز مشکل من که شماره دادن به شما نیست. مشکل من حرف زدن است. بعد برایم یک آهنگ از پینک فلوید فرستاد (کور شوم اگر دروغ بگویم)‌و گفت این را گوش کن. گفتم پینک فلوید؟ سیریسلی؟ بعد دیدم هیچ جوری نمی‌شود پیچاندش. گفتم زنگ بزن. واقعا جلوی مارچوبه‌ها نمی‌خواستم با کس دیگری صحبت کنم. اما کمی کردم. بعد گفت قهوه بخوریم. گفتم تا وقتی شما می‌دانی و من هم می‌دانم (بله می‌دانم که این عبارت را مستقیما از انگلیسی گرته برداری کرده‌ام، اما مارچوبه‌ها منتظرند و من دیگر مغزم کار نمی‌کند) که این یک دیت نیست، چشم. بیا قهوه بخوریم. توی حرف‌هایش یک چیزهایی گفت در مورد دخترا و پسرها و الهه قمشه‌ای (کور شوم اگر دروغ بگویم) و اینکه دخترها ناز داند و پسرها نیاز و از این چیزها. من گفتم خب به کجا می‌خواهی برسی. خودش هم نمی‌دانست. شاید هم می‌دانست و من نفهمیدم. من واقعا هیچ نازی نداشتم که بکنم. فکر کنم برای اینکه ثابت کنم نازی ندارم گفتم بیا قهوه بخوریم. بعد گفت که من دوست عزیز هستم. گفتم کلمات بار معنایی دارند و اینهمه کس شر نگو. یعنی این را نگفتم. اما کاملا منظورم این بود.

یک وقت‌هایی به خودم می‌گویم واقعا چرا؟ واقعا چرا؟ و دلم می‌خواهد سرم را بکوبم به دیوار. اما مارچوبه‌ها هنوز اینجا هستند و خوب نیست صاحب‌کار آینده آدم بفهمد که آدم گاهی سرش را می‌کوبد به دیوار.

یک زنی در من بود که هر وقت دلش برای کسی تنگ می‌شد، اکسش بود، نکستش بود، حرفش شده بود با کسی یا نه، اصلا ده سال بود از کسی خبر نداشت، اصلا هر کسی که دلش تنگ میشد، می‌نشست دو خط می‌نوشت که فلانی به یادت افتادم و دلم برایت تنگ شده. حالا یا جوابی می‌گرفت یا نه. اما خوشحال بود که می‌تواند بگوید. حالا آن زن کدام قبرستانی است را نمی‌دانم.

ببینید، خونه اونجاست که آدم بتونه توش لخت راه بره. هر وقت دلش خواست، هرجاش دلش خواست. 

حالا شما بگو باغ و بستان و گل. الان من یک حالی دارم اینجا میکنم، یک حالی یک ساعتی هست توشم انگار بهترین علف جهان رو زده باشم. یادم رفته بود چه حس خوبیه لامصب. 

ای ول خونه (موقت) چهاردهم. 

آها. وقتی که از تو می‌پرسم گیم اف ترونز این هفته را دیدی هم منظورم همان کلمات پست قبل است.

وقتی تو از من می‌پرسی که چطوری و من در جواب می‌گویم که خوبم در واقع منظورم این است که دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم دلتنگم ………

این روزها، خیلی‌ها در رسانه‌های اجتماعی از #افسردگی می‌نویسند. گفتم شاید بد نباشد این نوشته پنج سال پیش را دوباره اینجا بگذارم.
حالا پنج سال از آن روزها گذشته و من از سپتامبر امسال قرص‌هایم را هم قطع کرده‌ام. (می‌نویسم به زودی در موردش). اما یک چیز درخشانی پیدا کردم چند وقت پیش در مورد افسردگی. یک جمله که در واقع همه آنچیزی بود که من حسش می‌کردم: «نقطه مقابل افسردگی، خوشحالی نیست، شور زندگی است.» آدم افسرده انگیزه‌ای برای ادامه ندارد.
این سخنرانی تد را ببینید و بدهید همه دور و بری‌هایتان هم ببینند.