یک. داشتم ده تا مربع، ده تا مثلث و ده تا شش ضلعى را از مقواى سبز مى بریدم. مربعها، مرتب و یکدست بودند، مثلثم ولى متساوى الاضلاع از آب در نیامده بود. در شش ضلعى چیزى غلط بود که نمى فهمیدم چیست. بریدم و هر ده تایش را چیدم جلویم، دفرمه بود. به درک! جایى نگفته بودند که شش ضلعیهایتان حق دفرمه شدن ندارند. تازه یادم افتاد که امروز آخرین تاریخ تحویل کاردستى به مدرسه است. عنوان طرحشان هم بود:”کاردستى پدر و مادر براى بچه ها” خستگى و بى خوابى و کلافگى با هم هوار شده بود روى سرم. از آن شبهایى که ورد “خوب که چى؟” و “آخرش که چى؟” گرفته بودم. هر کدام را سیصد بار که تکرار کنى و بعد بروى جلوى آینه شبحى از دختر بیست و سه ساله اى مى بینى، در راهروهاى پهن دانشکده معمارى که همیشه مى خندد. “یا مقلب القلوب والابصار” بزن لهمان کن، راحت بشویم از این جان دادن مدام… دویست و نود و هشت، “آخرش که چى؟” دویست و نود و نه،” آخرش که چى؟” سیصد،،،