خوش به حال اونایی که بلدن برن. بلدن بِبُورن. اونایی که می‌تونن یه روز بیاستن بگن دیگه بسه. دیگه می‌خوام برم. پای رفتن رو دارن. من هیچ وقت نتونستم ببرم. یه بار تو زندگی بریدیم و هنوز گناهش رو ته جونم حس می‌کنم. من آدم ول کردن نیستم. یعنی لابد غیر از درس و دانشگاه آدم ول کردن نیستم. دستم به ول کردن اون خوب بود. اینقدر کار میکنم که کار تمام شه، اینقدر میمونم تو رابطه که بپوسه، اینقدر می‌خورم که بترکم، اینقدر گریه می‌کنم که چشام دربیاد. اصلا بلد نیستم ول کنم. هیچی رو. کاش می‌شد برید. کاش می‌شد از زندگی برید.