یکم:
قرار بود چند روز بیشتر بمانم نیویورک که یکی دو تا دوست دیگر را هم ببینم، بعد زد به سرم شنبه آمدم واشنگتن دی سی. می‌خواستم یک هفته‌ای اینجا بمانم بعد بروم یک جایی در تنسی در یک جنگلی برای یک مناسبت گردهمایی عده‌ای مخ مشنگ ، اما امروز بلیط خریدم که چهارشنبه برگردم کالیفرنیا. قرار بود رانندگی کنم، اما دیدم تنهایی خیلی پول بنزین و کرایه ماشین زیاد می‌شود. کسی هم پایه پیدا نکردم. باشد یک وقت دیگر. امیدوارم به زودی.
دوم:
خلقم بد شده. شب آخر نیویورک تب و لرز بد کردم. تبخال‌هایم هم زد بیرون. بعد از دیروز بدخلقم. فکر می‌کنم لبریز شدم و باید بروم دوباره در یک غاری چیزی آدم نبینم.
سوم:
به یک نفر گفتم حالا فلان چیز بین خودمان بماند. بعد فکر کرده بودم که چند وقت قبل خودم به این نتیجه عمیق فلسفی رسیده بودم که گفتن این حرف یک جوری توهین به شعور طرف است. اگر اعتماد نداری نگو.
چهارم:
باز من کفش خریدم. از خودم خجالت کشیده‌ام اینبار. واقعا زشت است این مقدار الکی کفش خریدن. بحث شال و شال گردن همیشه یک چیز جدایی بوده. این کفش خریدن داستان تازه دارد. یعنی یک بار من در کمد کفش هایم را باز کردم و گفتم این بی آبرویی است اینهمه کفش داشتن. نمی‌دانم از آن وقت تا حالا، توی این بی‌پولی مفرط بی سابقه، من چندتا جفت کفش دیگر هم اضافه کرده ام. این شکنجه با صدای بلند است الان.
پنجم:
من می‌خواهم کونم را بگذارم زمین کارهای تزم را تمام کنم. امروز پندار پیغام داد که بیا برویم یک برنامه ده روزه پیاده روی کوه نوردی. من حساب کردم که اگر برگردم، دو روز وقت دارم جمع و جور کنم بروم آن طرف. نباید بروم. نباید.
ششم:
یک جریانی را خیلی دلم می خواهد بنویسم، اما چون طرف گفته که اینجا را نمی‌خواند (اما به وضوح می‌خواند) نمی‌نویسم. شما داستان بسیار غریبی را از دست دادید.
هفتم:
آیا من آدمی هستم که به خاطر زندگی در نیویورک زیر کار نه صبح تا پنج بعد از ظهر بروم؟
هشتم:
دوست پسرم دوستم فردا می‌آید و اینها بعد از هزار قرن به هم می‌رسند. دوستم اما شده حضرت امام! می گویم دلت بی قرار است. می‌گوید نمی‌دانم. فکر کنم الان در شوک است نمی‌فهمد. یک هفته که از اتاقشان بیرون نیامدند، شاید بفهمد. خوشحالم برایش.
نهم:
معلوم است که می خواهم یک چیزی را بگویم، اما هی کشش می دهم که نگویم چون نمی‌دانم چطور بگویم و اینکه گفتنش احمقانه است؟