آدم‌ها یک تصویر از شما در ذهنشان دارند که عوضش نخواهند کرد. چرا که شما را با آن تعریف تصویر می‌کنند. تشویق‌ها و زخم‌زبان‌هایش بر اساس همان تصویر بنا شده. شما ممکن است زمانی شبیه آن تصویر بوده باشید. اما بیشتر ممکن است که دیگر الان شبیه آن تصویر نباشید. اما آدم‌ها آن را عوض نمی‌کنند. شاید هم از تنبلی بیرون آمدن از فضای دانششان و اینکه آن وقت باید دوباره شما را بشناسند و این خیلی کار راحتی نیست.
برای من الان یک سوال مهم این است که آیا همینطوری این آدم‌ها را ایگنور کنم و بگذارم هر چه دلشان خواست فکر کنند یا اینکه اصلا من چرا باید با آدم‌هایی که تصویر متفاوتی از منِ الان دارند معاشرت کنم؟
البته همیشه یک امکانی هم وجود دارد که شما تصور می‌کنید با آن تصویر فرق دارید اما بقیه لزوما اینطور نمی‌بینند.
حالا سولا این است که آیا وقتی ما با یک تصویری در ذهنمان داریم زندگی می‌کنیم آیا آن را در دنیای واقعی هم اجرا می‌کنیم یا فانتزی ذهنیمان از خودمان آن است؟