بیست و سوم مارچ دو هزار و بیست

اوکیه که بترسیم. اوکیه که نگران باشیم. اوکیه که همه‌اش حرف کرونا رو برنیم. اوکیه که خلاق و سازنده (پروداکتیو) و‌ متمرکز نباشیم. اوکیه گریه کنیم یا همه روز فقط بخواهیم با رفیقامون حرف بزنیم. هیچکی نمی‌دونه چی‌میشه. همه اختراعت بشر و ابداعات طبیعت برای‌ این بوده که بشه مهار آینده رو به دست گرفت و بشه حدس درست زد. الان این «نمی‌دونیم چی‌می‌شه» بزرگترین منشا اضطرابه. گور بابای پروداکتیویتی. قرار نیست همه کارهای نکرده زندگی، فیلم‌های ندیده، کتاب‌های نخونده، غذاهای نپخته و …به انجام برسن. سخت‌نگیریم، مقایسه نکنیم خودمونو با بقیه. اوکیه که آسیب‌پذیر باشیم.