نرمالیته

دوست هیجده‌ساله‌ام رو بابا و مامان دندونپزشک پولدارش از خونه بیرون انداختند. نه واسه اینکه لزبینه بلکه واسه اینکه دوست دخترش سیاه پوسته. پاییز ترم اولش بود و وقتی با این رفیق ما دوست شد اومد بین ماها. یه وقت‌هایی اذیتش می‌کردیم که تو همه جملاتت با مامانم اینطور گفت بابام اینطور کرد شروع میشه. الان باباش بلیط برگشتش رو براش خریده، شهریه ترم بعدش رو داده و بعد از اینکه موبایلش رو گرفته گفته برو به سلامت. میگه باباش بعد از اینکه عکس دوست دخترش رو دیده عصبانی شده گفته بین اینهمه لزبین خوشگل تو باید بری یه «کاکا سیاه» چاق کچل رو انتخاب کنی؟ و بعد هم بهش گفته که اگه می‌خواد لزبین باشه یه لزبین «نرمال» باشه. میگم حیف به دکترها Queer Theory یاد نمی‌دن.
چقدر تو زندگی واسه خاطر دل بابا و ننه و عمه و عمو و خاله و دایی و همسایه و معلم و رفیق و احیانا هفتاد میلیون جمعیت خواستیم نرمال باشیم و به شدت نرمال بودنمو هم ثابت کنیم شده با غیرنرمال خوندن بقیه و حتی یه بار هم با یکی از این میلیون‌ها آدم ننشستیم حرف بزنیم که از کی نرمال بودن ارزش شد و چرا باید نرمال بود و اصلا کی گفته ارزش مهمه و باید بر اساس ارزشهای نرمال زندگی کرد؟ Queer Theory اتفاقا از اون نظریه‌هاست که باید از تو کتاب‌ها و مقاله‌ها درش آورد و تو زندگی‌ پیاده‌اش کرد. هرچند اولش باید این هشدار رو داد که اگه قرار باشه اداش باشه و واقعا ته دلتون هنوز بخواهید همون نرماله مقبول دل همه باشید کلا یک نمایش بسیار خنده داری از آب در خواهد اومد.