برای اولین بار در طی این شش سالی که نوروز را در ایران نیستم،‌هیچ حس عیدانه‌ای ندارم. سبزه‌هایم -هر هفت تایشان- به ریشم خندیدند و سبز نشدند. خانه را تلی از کاغذ و کتاب و لباس و ظرف یکبار مصرف و غیر یکبار مصرف احاطه کرده. هیچ سینی ندارم غیر از چند عدد سیب سه هفته مانده در یخچال و فکر کنم سرکه بالزامیک! ترمه ننداختم، هفت سین نچیدم. سنبل نخریدم و دیوان حافظ هم اصلا ندارم به لطف دوستی که برد و دیگر پسش نداد.
برای اولین بار در طی این شش سالی که نوروز را در ایران نیستم، به هیچ کس زنگ نخواهم زد که عید را تبریک بگویم. برای هیچ کس هدیه‌ای نگرفتم. از کسی هم هدیه‌ای نخواهم گرفت. این را هم می‌دانم. ایمیل های گله‌ای «دوستان عزیز عیدتان مبارک» به شدت امسال کمتر شده یا من از لیست ملت خط خورده‌ام. از هیچ گلی عکس ننداختم که برای ملت ایمیل شخصی تبریک بفرستم. راستش را بگویم آن حس عیدانه سه پست پایین‌تر را که هوس بازار تجریش کرده بودم را هم خالی بستم. دلم از جای دیگر پر بود.
بهار این گوشه دنیا،‌ لب اقیانوس آرام، دو هفته‌ای است که آمده. باید از علف‌هایی که این روزها به معنای واقعی کلمه رویشان غلت می‌خورم عکس بگیرم و بگویم که چشم اندازم موقع درس‌خواندن چیست. حتی من سرمایی هم می‌توانم یواش یواش به لباس‌های آستین کوتاه چشمک بزنم و شال‌گردن‌هایم را ببوسم و برای سال بعد تایشان کنم. بهار است. بهارم.
برای اولین بار در طی شش سالی که نوروز را در ایران نیستم،‌خود خود بهارم. بهار و نه عید. آنهم بهار مدل اسفندی که فقط اسفندی‌های می‌فهمند من چه می‌گویم. سبزم. جوانه زده‌ام. برای اولین بار در طی شش سالی که نوروز را در ایران نیستم، دلتنگ هم نیستم. بغض نیامد سراغم امروز وقتی از کنار رودخانه سنبل چیدم. خندیدم. این خنده از بوی سنبل شش سال طول کشید که بیاید. سال اول هق هق بود و سال‌های بعد قطره‌های اشک و خیسی چشم و بغض. امسال خنده بود.
برای تبریک چیزی ندارم که بگویم. غلط است وقتی خودم حس نوروز ندارم به کسی هدیه‌اش بدهم. نمی‌دانم دلش را دارم که بگویم کسی شریک سبز شدنم باشد یا نه. گاهی وقت‌ها باید خسیس بود. خسیسم و سبز و تیز و برنده. حس رقاصی را دارم بی‌برنامه می‌رود روی سن و وقتی صدای جمعیت را می‌شنود تازه فکر می‌کند که این اجرا، اجرای آخرش خواهد بود اگر خوب نرقصد و تازه آنوقت است که باید شکوفا شود برای بقا. تنم می‌جنگد برای بقا این‌ روزها.