اندر باب حقیقت

ما یک فروشگاه ایرانی نزدیکی‌های خانه‌مان داریم که منبع محصولات صدف است و بقیه مایحتاج آشپزی ایرانی. هر وقت بیشتر از چهل دلار خرید می‌کنیم یک مجله ایرانی بهمان می‌دهد. دوستانی که به خانه ما می‌آیند هم جای این مجله‌ها را می‌دانند که از قضا خیلی هم کارگشایند! بماند. اینبار ما خریدمان کلی بود و دو مجله «هدیه» گرفتیم. ورق زدن این مجله‌ها در هنگام کارگشایی امروز نتیجه اش این بود:
مجله بین‌المللی تهران:
خبر کنسرت ابی و کامران و هومن در تعطیلات شکرگزاری در لوس‌آنجلس:
«کنسرت‌گذاران به علت عدم استقبال خیلی زیاد !(‌تاکید از بلوط) مردم مجبور شدند بخش اعضم استادیوم را ببندند….نگهبانان حداقل دونفر از سرشناسان را کتک و دستبند زدند! (تاکید از بلوط) … ابی این خواننده معروف که اغلب شرکت‌کنندگان در کنسرت به خاطر او در کنسرت حاضر شده بودند، با یک ابی ناراحت و پریشان روبرو گردیدند. ( می‌دانم جمله ربط منطقی ندارد. عین نوشته است. بلوط) خواننده‌ای که بر روی صحنه لیوان مشروب در دستش بود و با خنده‌‌های مککر فقط می‌خواست کنسرت را به پایان برساند. این خواننده که زمانی یکی از محبوب‌ترین‌ها بود، در آن شب تمام دیوارهای حرفم را فرو ریخت و با بی‌ احترامی کامل با مردم روبرو گردید. مردی که از شدت ناراحتی ترانه‌هایی را که باید می‌خواند یا بعضی تکه‌هایش را فراموش می‌کرد و یا تکه‌هایی از این ترانه‌ها را مخلوط می‌خواند.»
صفحه ۷۴. مجله بین‌المللی تهران. شماره ۶۲۲.
مجله بین‌المللی جوانان:
خبر کنسرت ابی و کامران و هومن در تعطیلات شکرگزاری در لوس‌آنجلس:
«در شب تنکس‌گیوینگ واقعا ابی عزیز سنگ تمام گذاشت و هر کم و کسری داشت صحنه را هم با صدای پرقدرت و زیبای خود جبران کرد (بی‌ربطی جمله از متن مجله است. بلوط) و همه آهنگ‌‌هایش را با زیبایی اجرا نمود و همه سالن با او می‌خواندند و خاطره‌ها را زنده میکردند. نظم و ترتیب خاص برنامه، کارگردانی صحنه، نور و صدا و دکور، همه و همه در حد استاندار کنسرت‌های جهانی بود. مردم سر وقت به سالن آمدند، برنامه سر زمان تعیین شده آغاز گردید. هیچ حادثه‌ای در تمام مدت برنامه پیش نیامد. برنامه کامران و هومن بعنوان یک حادثه تلقی شد،‌ چون ایندو با گروه رقص و صحنه‌آرایی خاص، نور و رنگ همه را شگفت زده کردند و نشان دادند که تا چه حد توانا، آگاه و در عین حال محبوب همه طبقات مردم از کوچک و بزرگ هستند، چون در تمام مدت مردم با آنها می‌خواندند و می‌رقصیدند.»
صفحه ۷۶. مجله بین‌المللی جوانان، شماره ۱۱۲۱