تبلیغ نفرت

جان همرلینک توی یه مقاله ای گفته آهنگهای که ما گوش میکنیم و چه تو شعراشون یا با اجراهای ویدویشون ترویج خشونت میکنن-مثل اونهای که از کشتن معشوق خیانتکار یا ترور و خالی کردن خشم با حمله به بقیه حرف میزنن- حتی اگه به خودی خود کسی رو برانگیخته نکنن که بره آدم بکشه, یه اثر مخرب اجتماعی دارن : گوش ما به شنیدنشون عادت میکنه و این خصوصیت آدماست که اگه یه چیز رو زیاد بشنون واسشون عادی و حتی یواش یواش نرم میشه. اون وقت هستش که درجه پذیرش اجتماعی و متعاقبا ارتکاب اون تو جامعه زیاد میشه. بار عمده این نرم سازی هم به ذوش رسانه هاست.
ـــــــــــــــــــــــ
همه اینها رو گفتم که یه گریز بزنم به نسل جدید آهنگهای ایرانی که داره روز بروز بیشتر میشه. مدلهای جدید نفرت از نوع دیگه ازت بدم میاد, پیشم نیا, هر غلطی کردی به درک و …
همونطور که تو آهنگهای مروج خشونت مسئله دیگه عشق نیست بلکه کنترل و قدرت بیشتره . تو این آهنگهای نسل جدید هم حرف نفرت هست و بی بندو باری , نه آزادی و اختیار انتخاب.
حالا گوش ما و کوچیکترهای ما داره به شنیدن این آهنگای نفرت عادت میکنه, نفرتی که از وضیعت متزلزل جامعون بلند شده و حالا قشنگترین و والا ترین احساس آدمی رو ,که همون عشقه و دلبستن, رو هدف گرفته.
حالا دیگه مجنون نشسته چت کنه با لیلی و وقتی لیلی نباشه آخر عشق و حاله. کجای اون لیلی و مجنونی که ما شنیدیم و اینهمه تو کتابها در موردشون خوندیم این مدلی بودن؟ نمیدونم درسته که واسه یه ریتم که بشه باهاش خوب رقصید از مضمون گذشت یا نه.
یاد گرفتم که عشق یعنی حل شدن و فنا شدن , یه زنجیر که حتی اگه سنگین باشه , شیرین ترین سنگینی عالمه. حالا این آهنگا به گوشم سنگین میان. زیر لب زمزمه نکنیم نفرت رو.