شما چه میکنید؟

نمی دونم پارسال بود اتفاق افتاد یا اینکه جایی خوندم که تو یکی از محله های نیویورک زنی مورد حمله قرار میگره. سه بار فریاد میکشه. جوری که محله و همسایه ها هم صداش رو میشنون. اما کسی اهمیت نمیده. این زن دم در خونه اش کشته میشه. در صورتی که اگه با همون اولین فریاد کسی به پلیس زنگ میزد زنده می موند.
این وضع تو جامعه ما ایرونی ها چه جوری هست؟ ما ها که تا رگ و ریشه زندگی مردم رو ندونیم نمیتونیم شبها بخوابیم, تو شرایط این مدلی چقدر به خودمون اجازه اظهار نظر میدیم؟ این وقتهاست که تازه میگیم زندگی خصوصی مردم چه ربطی به ما داره؟
اگه ببینیم دختری داره تو پارک یا خیابون اذیت میشه آیا به پلیس زنگ میزنیم؟ یا اینکه میگیم حتما خودش هم میخواست؟
آیا اگه بدونیم مردی زنش رو کتک میزنه جلو میریم و دخالت میکنیم یا نه؟ یه بجه ها رو؟ نمیدونم. شاید قوانین ایران بر این اصل نباشه که بشه تو همچین مواقعی به پلیس زنگ زد یا از جایی کمک خواست. اما خیلی وقتها فضولی به موقع میتونه جون یه نفر رو نجات بده. اگه متوجه شرایط مشکوکی شدیم عکس العمل نشون بدیم. شاید هم اتفاقی نیافته ولی کار از محکم کاری که عیب نمی کنه. بد میگم؟
آدمها اصولا با غریبه ها زود تر درددلشون باز میشه. واسه همینه که ما با راننده های تاکسی از همه چی حرف میزنیم. از سیاست گرفته تا زن اصغر آقا. ولی چرا به حرفهایی که مخالف عقیده مون هست و باهاش مخالفیم گوش میدیم و چیزی نمیگیم؟ آیا همه مرد ها و زنها بد کاره ان؟ یا همه مهاجر ها دزد و جنایتکارن؟
خود من از اون دسته آدمهایی ام که واقعا به دور وبر کاری ندارم. اون قدر فضولی کردم و کله ام به سنگ خورد که الان یه جور ” آنتی فضولی” بدنم تولید میکنه. ولی بعد از دیدن این برنامه به این نتیجه رسیدم که اگه تو محیطی که هستم چیزی اتفاق میافته که حتی یه درصد خیلی کوچیک برای صدمه دیدن کسی هست یه عکس العملی نشون بدم. حتما لازم نیست به پلیس زنگ بزنید. گاهی فقط خشم هست و عصبانیت زود گذر. تو این مواقع فقط خودتون رو نشون بدید که وجود دارید تا از عصبانیت و اون خشم لحظه ای کم بشه. فقط حضور خودتون رو نشون بدید. مطمئن باشید دو طرف دعوا بعد از یه مدت ممنون حضورتون هم میشن.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ