برای دوست خوب بزرگم

آدمهای بزرگ دلشان هم بزرگ است. مال تو که حتی از بزرگ هم گذشته. دریا شده. آدمهای بزرگ در دلهایشان هم بزرگ می شود. غصه هایشان هم. دلتنگی هایشان هم. مثل همان شادی کردن هایشان که ساده است اما بزرگ و عمیق.
می دانم از چه حرف می زنی. تو آنقدر دوست داشتنی هستی که حتی دلت نمی خواهد خواننده هایت هم- که به قول خودت پنجره تو را باز می کنند- دلشان بگیرد از دلتنگی تو. به قول خودت گناه آنها چیست؟ اما می دانی؟
ما برای خودمان می نویسیم. یعنی شروع کردیم به نوشتن برای اینکه از تنهایی در بیاییم. تنهایی به تعداد خواهر و برادر و فرزند ربطی ندارد. می توانی بین هفتاد میلیون همزبان باشی و باز هم تنها. دلمان تنهاست و کاری اش نمی شود کرد مگر اینکه باورش کنیم. بعد تمام خوبی های دنیای واقعی ات هم آمد در پنجره نوشتنت. همانطور که همه بیرون صفحه دوستت دارند صفحه ات هم دوست داشتنی شد. بعد قالب ساختی. نمی دانم شاید اینجای نامه را به خودم بگوییم که گاهی از قالب ساخته شده خودم بدم میاید. روزهایی هست که آنچنان با آدم نوشته ها غریبه می شوم که فکر می کنم پنجره را باید بست. اشتباهی آمده ام.
تو دلت خیلی بزرگ تر از من است. اما من هم پررو تر از آن هستم که جلویت از خودم حرف نزنم. می دانی؟ اگر بخواهی بترسی که بقیه چه قضاوت می کنند و حالا پیش خودشان می گویند” ها ها این هم آن مادر و کارمند و زن و انسان نمونه ای که می شناختیم. این هم که یکی است مثل ما”. معلوم است که ما یکی هستیم مثل بقیه. کی گفته که یک زن یک انسان موفق دلش نمی گیرد و دعوا نمی کند و گریه نمی کند و با ریسش حرفش نمی شود؟ اصلا چه اهمیت دارد که من خواننده چه فکر می کنم؟ یعنی مید انی یک وقت هایی در کمال بی رحمی باید یادت بیاید که اینجا صفحه خودت است و باید برای دل خودت بنویسی. بعد باید بگویی قبر بابای خواننده. خوب بدش بیاید. بفهمد که من امروز حالم بد است. حالا چه اهمیت دارد فرضیه ببافد که تو افسردگی مزمن گرفته ای یا با سر و همسر و فرزند دعوایت شده یا ریست تو را اخراج کرده یا اصلا چه می دانم فرض کن بخندد به تو؟ واقعا مهم است؟
می دانم که آنقدر مهربانی که دلت نمی خواهد هیچ کس را از خودت برنجانی. مسله رنجاندن نیست. من هم خواننده هایم را دوست دارم و برای تک تکشان که منت می گذارند و اینجا را می خوانند ارزش قایلم اما این صفحه من است. گاهی دلم می خواهد بند بشکنم. حداقل من قالب را دوست ندارم. دلم می خواهد خود خودم باشم. اگر پریودم ,خسته ام, کارم را دوست ندارم, بریده ام و کلافه ام سردر گم و از زمین و زمان متنفر نمی توانم بیایم اینجا و از گل و بلبل بگویم. این صفحه را دیگر از دست نمی دهم. گاهی فکر می کنم شاید اصلا شناخت این همه آدم پشت صفحه ها درست نبود. فکر می کنم آزادی عملم را گرفته ام. اما برعکس تو که مهربانی و می خواهی همه را راضی نگه داری من بی ادبم و تلخ. به رویشان می آورم که من را با من نوشته قاطی نکنند.
روزهایی هست که دلت می خواهد با کسی حرف بزنی. تلفنت را می گیری و از الف تا ی می روی اما دریغ از یک اسم که فکر کنی تو را می فهمد و برایت وقت دارد. فلانی الان سر کار است و فلانی سر کلاس و آن یکی چه می فهمد من چه می گویم و به آن دیگری چه ربطی دارد. ششمی را که اصلا ولش کن و هفتمی هم ماه هاست زنگ نزده. چند بار برایت پیش آمده؟ چند بار برای همه ما پیش آمده که بین این همه شماره حتی یک نفر را نداشته باشیم که گریه کنیم و غر بزنیم و بدانیم که قضاوت نمی کند و کار ندارد و ما را از سرش باز نمی کند؟ یا اگر بالاخره یک نفر را پیدا کردیم آنقدر نزدیک باشد که بشود چای عصر را با او خورد و گپ زد؟
حرفم زیاد شد و مثل همیشه رشته کلام گم. فقط خواستم یک مقدار از پررویی های یک جوان خام هم بگویم که تو را از صفحه ات شناخت. صفحه ات را برای خودت نگه داشته باش . ما زمینی ها ساخته شدیم برای قضاوت کردن. بگذار ته دلشان فکر کنند که تو افسردگی مزمن گرفته ای یا سر و همسر و فرزندانت را ترک کرده ای یا چه می دانم مثل آن خواننده همیشه نگران من فکر کنند که در آستانه جدایی هستی. تو یک انسانی. حق داری ناراحت باشی و دلتنگ. حق داری گریه کنی تا خالی شوی. حق انسانی خودت را به خاطر قضاوت بقیه از خودت نگیر.
من خیلی حرف زدم و پرت و پلا زیاد گفتم. مهربانی ات یک دریاست و دلت از آن هم بزرگ تر.