” رفتم تو کار نت ورکینگ”
” شبکه ما بهترین شبکه دنیا تو سال دوهزار و شش شده.”
” ماشینم رو فروختم و پولش رو گذاشتم تو این کار”
“اونجا شبکه ما چقدر کارش وسیعه؟ میگن تو امریکا از همه جا بیشتر عضو داره. شما هم عضوید؟”
” شبکه ما یه مزیتهایی داره که هیچ شبکه دیگه نداره. فقط مردها هستن. پس هیچ بهانه ای ندارن که بریزن بگیرن. اگه مشروب و تریاک نباشه فقط میگیم دوستیم دور هم جمع شدیم.”
“……
————
یه بار تو ایران “پرزنت” شده بودم. پول نداشتم. اگه داشتم هم آدم اینکار نبودم. یعنی آدمی نبودم که روابط اجتماعی ام رو بر مبنای پول بسازم یا تو روابط موجود حرف کار رو بیارم. همیشه روابطم با مردم برام اهمیت داشت. زیاد.
————
این حرفها هم حرفهای یه غریبه نبود. حرفهای پسر عموی بیست, بیست و یکساله بیکار من بود که دانشگاه قبول نشده و تا حالا سه تا کار عوض کرده. پسر عمویی که به چشم من هنوز همون بچه دبیرستانی است که تازه پشت لبش سبز شده.
آخه من بهش چی بگم؟ بگم که اینکارها اینجا غیر قانونیه. که همه زندگی اش رو خواهد گرفت. که دوست و آشنا و پدربزرگ و مادربزرگ براش میشن شکل اسکناس و سکه؟ که اینکارهای یه اقتصاد خرابه. که خجالت آوره وقتی به من میگه ما تو گروهمون زن نداریم چون زن دردسر سازه.
بهش بگم که ول کن. که برو بچسب به یه کار. این رویای یه شب خوابیدن و صبح پولدار بیدار شدن رو آخه از کی کردن تو سر ما؟
بهش بگم که زمان بده به خودت و فکر کن تا سی و پنج سالگی باید بدویی تا به جایی برسی. که نخواه که مثل دوستات دویست و شیش زیر پات باشه و هر شکلی خواستی بگردی. گفتن کدوم یک از این جمله ها فایده داره؟
بعد فکر کردم به باباش زنگ بزنم و با اون حرف بزنم. اما فایده اش چیه؟ مگه من اونجام که شرایط رو درک کنم. مثل همیشه . نه. مگه اون بچه است که به حرف باباش زندگی کنه. زندگی خودشه. یا همین چند میلیونش هم میره و شاید یه بار تو جاده کرج سرش رو بریدن. یا پولدار میشه و دیگه ماها رو نمیشناسه, یا شاید هم ول کنه.
فقط بهش گفتم اینی که تو میگی اسمش هست ” علم نت ورکینگ” اینجا بهش میگن کلاهبرداری و غیر قانونیه. بیشتر تحقیق کن. همین.
چی میتونستم بگم وقتی به من جواب داد واسه شما آره. اما اینجا چی اش کلاهبرداری نیست؟
کارتم تموم شده بود. فقط دوباره عید رو تبریک گفتم. گفتم سال پر برکتی باشه برای تو و مامان و بابا.